Kemal Kartal: *** Ellerimi aldığı gün ellerine Çatılar sarkaçlarını bırakmıştı Dövmüştü üvey anne evladını Yanmıştı gökyüzü Soğuk bir gündü Yarınlar gibi Soğuk......

*** Ellerimi aldığı gün ellerine Çatılar sarkaçlarını bırakmıştı Dövmüştü üvey anne evladını Yanmıştı gökyüzü Soğuk bir gündü Yarınlar gibi Soğuk... Baktı pencereden Islak gozlerini sildi yırtık mendiliyle Hiç mi gelmezdi güzel günler Biliyordu çocuk,gelmezdi Tüm güzellikler Akmıştı gözlerinden Kötü günler Bitmezdi... Gözleri kış donusu Yüreği tren rayları gibiydi Ne zaman ki bir tren çıksa yola Eziyordu rayları Raylar minik Trenler büyüktü Cılız sesiyle hakim olsa da raylara Trenler onu dinlemezdi. Ne makinist olabildi Ne de ray altında büyüyen menekşe Sadece gideceği yolu hedefleyen makinist ne kadar hızlı gidebilirdi? Yavda sadece büyüyen menekşe daha ne kadar büyüyecekti? Ya kaza olur tren parçalanır Ya menekse büyür raylar kırılır... Ya hızını ayarlayamazdı tren Ya da bükerdi başını menekşe Ya küserdi çiçek toprağa Ya makinist bulurdu yerini toprakta... Ama hiç biri olmadı O tren raylara asla gelmedi Geçemedi yaşlı teyzelerin donuk camından Taşıyamadı huzur dolu bir aileyi Yola çıkamadı tren... Raylar boşunaydı Ve bir kez daha yitirdi umudunu. Kaldırdı başını Baktı pencereden Sildi gözlerini yırtık mendiliyle. E.K

··

36 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kemal Kartal