Erken yaşlarımda empati kurmayı, yanlış davranışlarım için pişman olmayı öğrenemediğim için narsisizmi seçtim.
Belki de şu an narsist bir yetişkin olmamdaki en büyük faktör küçükken çok hassas ve özel bir çocuk olarak hissettirilmemdir.
Yetiştiğim ortamda hassas bir insan olmak, başkalarının hisselerine değer vermek, düşüncelerine saygı duymak, seve bilmek bir zayıflık göstergesiydi.
Bu yüzden kimseyi sevemez, hisslerine ortak olamaz, epmati yapamaz ve kimse için üzülmezdim.
Dış görünüşüme her zaman özen gösterdim, benden etkilenmeniz, hoşlanmanız hatta bana güvenmeniz için elimden geleni yaptım ama asla gerçekten "iyi" bir insanın hissettiklerini hissetmedim.
Hiç kimsenin gerçek beni görebilecek kadar yakınıma gelmesine izin vermedim.
Güven : en sevdiğim oyuncağım oldu hep bana güvendiğinizi hissettiğim anda sizi istediğim gibi yönetebileceğimi, özgüveninizi sarsabileceğimi, bana karşı olan tüm duygularınızı çıkarlarım için kullanabileceğimi biliyordum.
Değişmemi beklemeyin, asla değişmeyeceğimi biliyorum. Ve eğer kendinize değer veriyorsanız benim küçük oyunlarımla yaşamanızı harcamaktan bir an önce vazgeçin.