Şimdi buraya bir iki kelam bırakıp gideceğim.. acımış yanımız üzerine... Kalbin kırılması üzerine... Benim ne vakit canım acırsa kırılsa bunu tek başıma yüklenmiyorum. Bulaştırıyorum. Tebessüm etmeyen suratımla ev halkının, içimden tekrar ettiğim kırgınlıkla yaptıgım yemeğe kadar , konu açıldığında durumu anlatarak dinleyene bulaştırıyorum. Oysaki geçici dünya... Niye kalbindeki o hüzünle kırıp döküyoruz ki değil mi? Oysaki kırılıp incinenler bu duyguları bilenler başkasına yapmamalıydı Ben de o kırıklarla kesip duruyorum sevdiklerimi.. aslında Gönülsüz olmak ne güzel. Kırılmamak... Hem çok kırılan insan bir süre sonra kırmaya adım atar. Ki O kadar kırıkla hayata değer verdiklerine nasıl olumlu bakacak? Bakamaz. Bakılmıyor. Kırılmamak duasıyla...
Vesselam...