Kalp ya da eskilerin deyimiyle gönül; içerisinde insanın duygu geçmişini saklayan bir veri haznesini barındırır. Bu nedenle kalbin içi kodlanmış duygularla hafızaya kazınmış bir veri bankasını andırır. Acısı tarif edilemeyen yıpratıcı anılar kolay unutulurken, mutluluk zamanları hafızadan silinen alanların oluşturduğu boşluğa doldurulur. Yani gönle zor gelen her şey mutluluğun az bulunur enerjisiyle ikame edilir. Ama bazı acılar vardır ki oluşturduğu boşluk öyle mutlulukla dolacak gibi değildir. Şentürk de eserinde “kalpteki boşluk” teorisiyle insanın duygusal geçmişinin inişli çıkışlı grafiğine anlam katar. Aslında her insanın başından geçen duygu durumunun değişkenlik arz ettiği hayat formasyonuna dair bu anlatım ruh ve bedenden ibaret olan insanoğlunun doğal hikayesidir. Duygular, insanın dışa yansıyan tavır ve davranışlarını şekillendirirlerken, kendilerini kolay ele vermezler. Çünkü; Psikanalizcilerin belirttiği gibi ruh, bazen buz dağının sular altındaki kısmında yer alır. Freud, bu kadarını tahmin eder miydi bilinmez ama artık edebiyat ruh dünyasının içinde o kimsenin el uzatamadığı buz dağının altında daha aktif bir şekilde hareket eder. Şentürk’ün romanı bu açıdan duyguların ait olduğu derin dehlizlerden su yüzüne çıkarıldığı, görünür kılındığı bir anlatıdır. Tabii duygular ortaya çıkarılıp olduğu gibi bırakılmaz. Duygular karakterize edilerek çözümlenir. Sonrasında karakterin hissi tepkileriyle kişisel değişimin farklı yolları çizilir. Hülasası insanın kendisine ilaç olmasının hikayesi sunulur. Yaşam yolunda alınan yaralar ve çekilen çileler onlara karşı gösterilen bireysel dirençle anlatılarak deyim yerindeyse bir efsaneye dönüşür. Bu açıdan eserin hayata ve kadere yeni anlamlar kazandırmak için bir yol haritası çizdiği de savunulabilir. Eserin kişisel gelişime bir katkı sunduğunu söylemek abartı olmaz. Olay örgüsü de bunun güçlü bir anlatısıdır. Ama hızlı gelişen olaylara karşın karakterin deviniminin aynı oranla şekillendiği söylenemez. Belki uzun zaman dilimine yayılan bir anlatı karakterin hızlı değişimine ilaç olabilirdi. Bu arada sorgulama nosyonu çok gelişmiş olan ana karakterin (Eylül) hayatına dair bazı olayları yeterince sorgulamakta geciktiği durumu ortaya çıkar ki bu da kurgunun yumuşak karnı gibi durur. Çünkü karakterin (Eylül) yaşadıklarının sebebi basit bir cevap arayışından fazlasını içerir. Günümüz dünyası düşünüldüğünde karakterin kendine ait sorulara cevap bulması daha kolaydır. Bunun kurguda biraz ihmal edildiği dikkat çeker. Kurgunun yumuşak karnı bir tarafa bırakılacak olursa eserin insan ilişkilerini önceleyen yanına dair vurgularının güçlü olduğu görülür. Karşılıklı anlayışı ön plana çıkaran ilişkilerin hayat için önemli bir çözüm aşaması olduğu gerçeği, eseri idealize eden bir sonuca götürür ki kişisel gelişime de anlam katan budur. Kaderin çetrefilli oyunlarına karşın içimizden denilebilecek karakterlerin olağan tavırlarına, özgün bir biçimde, anlam katan bilgece tespitlerin de eseri manidar kıldığı dikkatten kaçmaz. Karakterler demişken eserde metaforik bir adlandırmanın olduğu görülür. Misal Eylül, Sevil, Esin, Yavuz ve Soner gibi isimlerin nevi şahsına münhasır kişilikle adın uyumunu içeren tavırları esere renk katar. (Eylül’ün hazan mevsimi kadar hüzünlü olduğunu belirtmekle bırakalım). Sonuç olarak dıştan ziyade içe yönelen (mekan tasvirleri fiziki betimlemeler ruhsal anlatımlara nazaran azdır) eserin ruha ayna tuttuğu söylenebilir. Aslında bir edebiyatçı için zor olanın tercih edildiği görülür. Çünkü olayların ve durumun anlatımı kolay olmakla beraber ruha kılıf biçmek çok zordur. Hayat bazen statik ve göründüğü gibidir. Ama ruh bilinmez ve olmadığı kadar hareketlidir. Eserin güçlü yönü yazarın psikolojik çözümleme yetisiyle ortaya çıkar ki Şentürk’ün bu açıdan güçlü bir kalem istidattı gösterdiği savunulabilir. Son olarak eserde imla ve yazımla ilgili çok fazla kusur bulunmamasına rağmen özel isimlere gelen eklerin ayrımıyla ilgili hataların dikkatli okuyucuları rahatsız edebileceğini belirtmekte fayda var.