Yürüyen risaleler vardır etrafınızda. Çokturlar hem de. Papatyalar gibi her bir yerde. Hastanede, yolda, otobüste, durakta. 1000 kitapta da elbet. Sevgili Murat Suha mesela, Sevgili Rojhılat.. Beyamca.. Sevgili Hakan mesela..
Hal diliyle okuyandır onlar. Bakışları risale konuşur sessizce, buram buram risale kokarlar. Bakarsınız ciddiyet, heybet, basiret… Bir o kadar da merhamet. Rahlesinde yetiştiği Koca Alim’in haliyle hemhal. Manen sessizce der ki; terki dünya. Bakışları burada da değildir zaten. Ahirete hasret, ukbaya müştak. Bu dünyada sıkıntılıdırlar da, bedenine hapsolmuş gibi özlerler öteleri.
İşte bu yürüyen risalelerden; tertemiz, safi genç bir üniversite talebesiydi yıllar önce poliklinikten içeri giren. Her adımın hesabını verecek olmanın ciddiyetiyle, aynı zamanda dünya denen ağaç gölgesinde nefes alır misal sakin, koşturmacasız, sessizce girdi içeri.
‘’Ne şikayetiniz var’’ diye sordum. ‘’ Estağfirullah ne şikayeti abla. Şikayet değil elbet, lakin şedid karın ağrım var ‘’ dedi isyanın tozuna tahammül edemezcesine. Aynı sahneyi okumuştum önceleri. Zübeyir Gündüzalp ‘ti sanırım aynı cümlelerle doktora cevap veren??. Bana onun bu cümleleri taklidi ya da yapmacık gelmedi zerrece. Aynı ilmin aynı haliyle boyandıklarından muhtemel.
İşte sonraları da çok gördüm onu. Lenfoma tanısıyla çok defalar kemoterapi için yatmıştı hastaneye. Onun yerine ben üzülüp endişelenirken; her uğradığımda yanına, mütebessim risale okuyordu teslimiyetle. Hatta o beni teselli etmek için muhtemel, bir gün polikliniğe geldi ziyaretime. Elinde de ‘’hediyeleşmek sünnettir abla ‘’derken uzattığı ‘’Hastalar Risalesi’’ . Aslında kendi reçetesini uzatmıştı bana mütevazice. Evet manevi reçete. İşte tam da sayfalarca-- saatlerce -- günlerce gözlerim kıpkırmızı ders çalışmaya çalışırken, tıp ilminin zerresini hecelemeye gücüm yetmezken … Daha satırları okuyup sıkılmaktan şekva ederken -ki başkaları bu satırlardaki hastalıkları yaşayıp imtihan olurken-… Ve dahi hastalıkları sadece okumakta bile zorlandığım bu kitapların her bir satırında bilmediğimiz âlemlerce ilim yüklüyken...Tesirim, kudretim zerreyken… Kendimi öylesine aciz, yorgun hissederken… Kütüphanemde bana gülümseyen bu manevi reçeteyi tekrar okumak için aldım elime bugün:)
Derler ya risaleler meyve bahçesi gibidir, herkes istidadına göre nasiplenir elbet. Kimisi en yüksek dallara ulaşırken... Hani kİtabın yazarı der ya; ’’ Allah a giden yollar mahlukatın, yaratılmışların nefesleri adedincedir’’ diye. İşte, o yolların belki de zerresine, etrafımda O’na davetiye veren şahit olduğum yollara uğramaya çalışırken, yoruldum da. Karar verdim risale bahçesinde nefes almaya. Ve her hayrın başı BİSMİLLAH diyerek, yerdeki meyveleri toplarım belki diye açtım tekrar kitabının sayfalarını….
Hayırlı ve bereketli cumalar efendim…
