Ne kadar korkunç olurlarsa olsunlar,şu nokta daima aklimizda:Bunlar benim iradem dışında olan işler.Önüne geçmek için ne yapabilirim? Yalvarmak mı? Asla... Ne faydası var ki ? Dilimiz ayrı,dünyamız ayrı... Kuzunun kurda yalvarması gibi bir şey olur. Çünkü bana işkence edenler de ,birkaç ruh hastası bir yana,bunu sadece zulüm olsun diye yapmiyorlar... Vazife diye başlamışlar... Ruhunu ekmek parasına satan her insan gibi yavaş yavaş alışmışlar,birer makine haline gelmişler. Bizi onlardan asıl iğrendiren ,daha ziyade insanın böyle bir makine haline gelmesi. Evet,ben ben olarak ve o o olarak kaldıkça,aradaki mesafe muhafaza edildikçe işkence ve dayak o kadar mühim değil.
Sayfa 115Kitabı okudu
··
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.