“Ayakkabılarım olmadığı için üzülürdüm, ta ki sokakta ayakları olmayan adamı görene kadar.“
Balzac
İnsanların hayattan bitmek tükenmek bilmeyen beklentileri vardır. Ve karşılanan her beklenti yerini başka bir isteğe bırakır. Sonu gelmeyen isteklerimiz bizi tatminkâr olmayan ve yetinmeyi bilmeyen bireyler haline getirir. Bu da zorluklarla dolu
··
12 görüntüleme
Mustafa Koç'un ölüm haberi beni çok etkilemişti. Çok saygı duyduğum ve örnek benimsediğim bir isim olmasından ziyade kendi hastanesinde ölmüş olmasıydı beni etkileyen sanırım. Doktorların 45 dakika kalp masajı yapmış olmalarına rağmen alacak tek bir nefesi bile kalmadığı için kendi hastanesinde tüm o zenginliği ile gözlerini yumdu. Ne kaldı geriye? Parasından değil kişiliğinden bahsedenler.
Ben hiçbir zaman paraya önem veren biri olmadım. Zorunlu masraflarımı tamamladıktan sonra da sırf canım istedi diye istediğim bir yerde oturup bir bardak çay içebiliyor ve istediğim kitabı alabiliyorsam (hâlâ bazılarını alamıyorum ama) zenginmişim gibi.
Yine de bazı zamanlar oluyor insan olur olmadık şeyleri kafasına takıyor para ya da başka bir mesele. Bu dünyaya dair, sahip olma duygusunun egemenliğinde. İşte o anlarda hep Mustafa Koç'u düşünüyorum. "Alacağımız nefes bile sayılıyken bu neyin düşüncesi Meltem, değiyor mu cidden şuanını harcadığına" diyorum. Daha keskin bakmaya başlıyorum etrafıma böylece. Nasıl diyeyim, o son şimdi gelirse son gördüğüm şey telefon ekranı değil de mavi bir kuş yahut topak bir bulut olsun diye.
Ölüm beni korkutmuyor da galiba hastanede ölmekten korkuyorum.Sevemedim o beyaz soğuk duvarları ölüm beni masmavi bir gökyüzünün,mis kokulu bir denizin kenarında ya da ne bileyim yemyeşil ağaçlarla kaplı bir ormanda bulmasını umuyorum.Hayata gelince çok az kişi kendini kendi içinde devirebiliyor maalesef.Suçlu aramak doğru değil biliyorum lakin bile bile bunu yapmayan insanlara kızıyorum.Çünkü prangalarından kurtulup özgürlüğe yelken açmak varken prangalı bir zengin(!) olmayı yeğliyorlar.Bu da onların tercihi ama benim affetmediğim hayatını öteleyenler hani emekli olayım yazlık bir kasabada yaşarım,çocuklar büyüsün köye gideceğim...diye sürekli bahane bulanlar sürekli teoride varolup pratikte bir hiç olanlar.Belkide buda benim hayata bakış açımdaki hatadır.
1 sonraki yanıtı göster
Bunca varlık varken gitmez gönül darlığı...
cdn.1000kitap.com/resimler/mesajl...
Çocuklara söylenip dururken, koşturup düştüler diye...
:(:( koşup düşmek ne kadar büyük bir lüks oysaki bu fotoğrafa bakınca. En üzücü yanı onları görmezden gelen bir yığınla yaşamaya çalışmak. Aslında hatırlanmaya ihtiyaçları yok olması gereken unutmamak onları. O güzel yüreklerinden öpmek yeter.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.