Gökyüzü maviden beyaza açılıyor, bu yazın sonu, ömrümün kaçıncı yazının sonu kimbilir, beyaz bir gökyüzünde, birlikte uzun bir yolculuğa çıkmış kuşlarla geliyor. Akşam oluyor. Gemilerin ışıkları şimdiden yanmış. Deniz uzakta sislerle beyazlaşarak gökyüzünü tamamlıyor. Sanki dünyanın bütün kuşları gidiyor. Öyle çok. Dağılan bir kuşak gibi geçiyorlar mavilerin dokunduğu beyaz gökyüzünden. Uzağa. Çok uzağa ve birlikte. Yanıp sönen deniz fenerinin üstünden, kırmızı çatıların, minarelerin, dev gemilerin üstünden, herhangi bir akşama başlayan ev kadınlarının, işten dönen kaygılı insanların, bütün bu kaygılardan hiçbir şey anlamayan çocukların, bir akşam üzeri heyecanınin, acıların, kavgaların, buluşmaların, Ayrılıkların, yalnizliklarin üstünden uçup gidiyorlar. Bir başka ülkeye, bir başka denize, daha sıcağa, evet, daha sıcağa gidiyorlar.
Onlar gidiyor ve biz soguyoruz...
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.