Bu kitap bana en sevdiğim şarkılardan biri olan "Alışırım Gözlerimi Kapamaya" yı hatırlattı okurken. Kırmızı ışıkta beklerken aniden kör olan bir adam ve körlük salgınının bütün ülkeye yayılması, sonrasında oluşan yıkım ve uygarlığın çöküşü... Ama bu insanlar zifiri bir karanlığa değil, süt gibi bir beyazlığa gömülüyorlar. Kitabi okurken sık sık gözlerimin varlığına şükrettim, sık sık ben de gözlerimi kaybetsem ne olur acaba diye düşündüm. Ama kitap ilerledikçe anladım yazarın ne anlatmaya çalıştığını, "asıl körlüğün" başından beri bizimle olduğunu ama bizim onu göremeyecek kadar kör olduğumuzu. "Biz zaten kördük, gördüğü halde görmeyen körler..." diyor yazar. Yanıbaşımızda donan insanlar varken, sıcacık evinde oturan biz körler... "Sen her şeye gücü yeten değil misin? Neden bu sefaleti durdurmuyorsun?" Diye Tanrı'ya yakarıp, bu sefaleti bizim de durdurabileceğimizi görmeyen körler... İhtiyacımızdan fazla parayı, yemeği görmek istemeyip mallarımıza sıkı sıkı tutunan biz körler! Asıl kör biz değil miyiz, sorarım size? "Aslında körlük, umudun bittiği bir dünyada yaşamaktı." Hâlâ umut var mı dersiniz? Asırlardır kör olan bu insanlık, bir gün açar mı gözlerini? Bu sorunun cevabını bilmiyorum. Ama bildiğim tek şey, umut etmeye devam etmek, tamamen körlüğe batmamak için. "Tertemizdi sanki dünya, gözlerimi açtığım anda Hiç düşünmeden inandım, masal tadında yarınlara Yalanlar ortasında kaldı tüm çocukluk anılarım Çizgi romanların dışında bir kahraman bulamadım Toz pembe olmasaydı keşke tüm rüyalarım Hep sorular sordum ama cevaplarını alamadım Hep yalan söylenmiş hep yalan Kavuşamadı hiç ayrılanlar, masallar gerçek olmadı Aşık olduğum sokaklarda kimseler konuşmadı Ama şehir hiç susmadı hep ağladı hep ağladı... Son bir umut verse biri Ve güzel olacak bir gün her şey dese Ben inanirim belki de bu yalana Ben de alışırım gözlerimi kapamaya... ..... İşkence gördü asfaltlar, çatlaklarına kan doldu Yıkıntılar arasında kaç çocuğun hayalleri kayboldu? İnsan neden kendini unuttu neden kendinden oldu? Hangi yolda kaç kişi bir hiç uğruna canından oldu? Hep yalan söylenmiş hep yalan Ayrılanlar hiç kavuşmadı, dinlediğim masallar hiç gerçek olmadı Kimse sandığım kadar masum kalmadı, savaş durmadı, ölüm azalmadı. Son bir umut verse biri Ve güzel olacak bir gün her şey dese Ben inanirim belki de bu yalana Ben de alışırım gözlerimi kapamaya..." m.youtube.com/watch?v=61MR7Lu...

KörlükJosé Saramago · Kırmızı Kedi · 2022105bin okunma

·

17 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Rümeysa