YEL ÜFÜRMÜŞ SU GÖTÜRMÜŞ
Kırmızı kiremitli, bacasından beyaz dumanlar tüten bir mutlu yuva hayal etmişler. Oğlan bu hayali süslemiş. Taşrada bir köy. Olsun. Vatan borcu bu. Hem ne güzel köyler var. Bir ormanın eteğinde, yanından pırıl pırıl bir dere geçiyor, derede alabalıklar. Öğrenciler baharda ellerinde papatya, gelincik demetleri bizi karşılar. Köylüler süt getirir, yumurta getirir. Biz el ele verir çalışırız; yurda yararlı insanlar yetiştiririz. Kız buna kanmıştır gayet tabi.
Gayet tabi çünkü o sırada istanbul'da Rumelihisarı altındaki bir çay bahçesinde oturmaktadırlar.
Önlerinde boğazın mavi suları, geçip giden gemiler, büyülenmiş gibidirler.
Hem bunlar gencecik çocuklar daha; etrafa pembe-beyaz bakmaları çok mu acaip.
Buraya kadar iyi de, bundan sonrası tatsız. Binbir meşakkat ile gelip görev yapacakları köyü görmüş, burada bir mevsim geçirmiştirler. Ve elbette ki Hanyayı-Konyayı anlamıştırlar.anlamıştırlar. Aralarındaki aşkı nasıl bir aşk ise yel üfürmüş, su götürmüş.
Şimdi oğlan Konya'dan vazgeçmiyor; kız Hanya'dan...
E-kitap
Sayfa 47Kitabı okudu
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.