Masaya ulaşıncaya kadar hiçbir şey söylemedi. Derin sessizlik olmuştu aramızda. O anda duydum sesleri. Başımızın üstünde hızla uçan kırlangıçlar kül rengi gökyüzünü parçalara ayırıyorlardı.
''Ne kadar da neşeliler,'' diye mırıldandım biraz da şu kasvetten kurtulalım diye. '' Ne güzel şarkı söylüyorlar.''
Başını yukarı çevirdi Evgenia.
''Şarkı söylemiyorlar Nevzat.'' Gözleri uçan o güzelim kuşlara takılmıştı. '' Ölen arkadaşlarının yasını tutuyorlar.'' Başını indirdi, kederle gözlerimde durdu. '' Sevinç çığlıkları değil bunlar, acı dolu haykırışlar. Biliyorsun kırlangıçlar göçmen kuşlardır. Çok hızlı uçarlar. İşte o göç sırasında yüzlerce kırlangıç fırtınaya yakalanıp ölürmüş. Göçü başarıyla tamamlayan kırlangıçlar geldikleri ülkenin sıcak gökyüzünde uçarken, yollarda kaybettikleri arkadaşlarını anımsar acıyla, öfkeyle böyle çığlık atarlarmış.
Gülümseyerek sordum.
''Güzel hikaye nerde okudun?''
Yüzündeki keder zerre eksilmedi
'Okumadım, Medeni anlattı. Kendilerini kırlangıçlara benzetiyordu. '' Biz de göç sırasında yakınlarımızı kaybettik, ama şu kuşlar kadar bile olamıyoruz. İnsanları rahatsız etmemek için yasımızı bile tutamuyoruz,'' dedi.'
Sayfa 289 - everest yayınlarıKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.