youtu.be/oBgZ61Nutoc
En ileri durma meczup seni de üzerler
Kimileri var ki meczup derini yüzerler
Kafana da takma meczup yoluna bakarlar
Hiç oralı olma meczup seni de yakarlar.
Dilime dolandı “Meczup”.. :)
Zweig’i nasıl seviyorsam vallahi Halil Cibranı da öyle çok seviyorum :) Bu arada bilmeyenler için ressam olan bu filozof Amerika da “Jubran Khalil Jubran” olarak bilinir.”Ermiş” kitabıyla tüm dünya onu tanımaya başlar.Bu kitapta kendi gerçeğini aramaya çalıştığını gayet güzel anlatır.
Ne ise konumuza dönelim.
Yine muhteşem bir Cibran kitabı daha okuduğum 5. Kitabı oldu ve bütün eserlerini okuyacağım. 
Ermiş ve 
Kum ve Köpük den sonra en beğendiğim eseri “Meczup” oldu.
Kitapta bir bütünlük yok öykü öykü anlatımlar var yazarın tarzı böyle...
İnsanın içindeki ‘ben’ ve dışındaki ‘maske’ kavramlarını çok güzel hikayelerle açıklamış.
Aslında en büyük kötülükler başını kuma gömenlerden çıkıyor çok güzel bir hikaye var bununla ilgili hemen sizinle paylaşıyorum..
Ve bence kitabın en sarsıcı öyküsü..
***********
Ruhum ve ben,yıkanmak için büyük denize gittik.Kıyıya vardığımızda , gizli ve ıssız bir yer aramaya koyulduk.
Ama yürürken, kül renginde bir kayanın üstüne oturmuş bir adam gördük.Torbasından bir tutam tuz alıyor ve denize atıyordu.
“Bu karamsar biri,” dedi ruhum, “gidelim buradan.Burada yıkanamayız.”
Deniz’in küçük bir girinti yaptığı yere varıncaya kadar yürüdük.Orada, beyaz bir kayanın üzerine oturmuş, elindeki işlenmiş bir mücevher kutusundan denize şeker atan bir adam gördük.
“Bu iyimserdir,” dedi bana ruhum, “bizim çıplak vücudumuza bakmamalı.”
Daha uzağa gittik.Kumsalda, ölü balıkları toplayıp onları şefkatle suya atan bir adam gördük.
“Onun önünde yıkanamayız,” dedi bana ruhum.”Bu adam insan sever.”
Ve yolumuza devam ettik.
Kum üzerinde gölgesinin izlerini çizen bir adamla karşılaştık.Koca dalgalar gelip izleri siliyor, ama o bir daha,bir daha çizmeye çalışıyordu.
“Bu gizemcidir,” sesi bana ruhum, “onu rahat bırakalım.”
Sakin bir koya varıncaya kadar devam ettik.Köpükleri toplayıp, kaymaktaşından bir kâseye koyan bir adam gördük.
“Bu idealisttir,” dedi bana ruhum, “şüphesiz,çıplaklığımızı görmemeli.”
Uzaklaştık.Ansızın, çığlık çığlığa bir ses duyduk: “Bu, deniz! Bu, derin deniz! Engin ve güçlü deniz!” Sesin kaynağına ulaştığımızda, sırtı denize dönük, denizin fısıltısını duymak için kulağına deniz kabuğu tutan bir adam gördük.
Ve ruhum dedi ki: “Geçelim.Bu adam, sahip olamayacağı şeye sırtını dönen, sahip olabildiği şeyden hoşnut olan bir maddecidir.”
Yolumuza devam ettik.Kayaların arasında otlarla kaplı bir yerde, başını kuma gömmüş bir adam vardı. “Burada yıkanabiliriz, o bizi göremez,” dedim ruhuma.
“Hayır! Binlerce kez hayır,” dedi ruhum. “Bu, gördüğün insanların en kötüsüdür.Ruhunu gizleyen tam bir softadır.”
Bunun üzerine, derin bir hüzün sardı ruhumun yüzünü; sesinde de belirdi bu. “Gidelim buradan,” dedi, “yıkanabileceğimiz ıssız ve saklı bir yer yok.Bu rüzgârın altın saçlarımı dağıtmasını ya da temiz göğsümü çıplak bırakmasını istemem.Işığın çıplak kutsallığımı ortaya çıkarmasına da izin veremem.”
O zaman en büyük denizi aramak üzere, bu denizi terk ettik.
-Emek verip okuyan okurlara teşekkür ettim, okuyan gözlerinize sağlık..
-Gecenin hayrı bulsun sizi :))
——————————————
~Bir insanı sustuğu yerlerden tanıyabilirsiniz.~
..Halil Cibran..
··
170 görüntüleme
Cibran gördüm dayanamadım. :) :)
Kaleminiz çok yazsın, güzel bir inceleme olmuş. Bir Cibran meraklısı ve de seveni olarak incelemenizi gördüğüme çok sevindim :) :)
Bu yorum görüntülenemiyor
Der ruh çoğu zaman der hadi gidelim burdan...
Sevgi maskesi altında birbirimizi yok ediyoruz oysaki en büyük acı,acıdan kurtulmaya çalışırken çektiğimiz acı... Cibran
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.