Anladım ki....
İçimin, kirini döküyorum sana...
Anladım ki sen susmakla da bitmeyeceksin...
Bir çok küsen gördüm...
Saatlere küsenler, zamana yenilenlerdi...
Aynalara küsenler, gözündeki ışığı yitirenlerdi...
Kendilerine küsenler, yanlışlarını bilenlerdi...
Sarp kayalık gibi ilişmiştin gözüme, seyir halinde anladım çöl olduğunu. Kalıplaşmış sözler misali... Hoşuntun ama inan boştun...
Kendini gördüğün derin denizler, korktuğun kadar derin olmadı hiç. Evet sen bir hiç/tin...
Görüyorum, duyuyorum seni...
Senin beni görüp, duyduğun gibi...
Sahi sana yazılan ama yazılmayan sözlerimi görsen ne olurdu, merak konusu şu sıralar bende...
Hatırlar mısın bir zaman önce ki o yıkımı...
Çok şiddetli olmuştu, sen ki kendine köklü ağaç sıfatı veren...
Ne savruldun öyle benim gözümden bir görsen...
Yaktığımdan keyif almıyorum... Hem bilirsin beni yavandır içim... Sen kadar sadist değilim olamam, ki olmam...
Yakışı kalmaz...
Sözde değil de özde görünce hiçliğini, bilirim ki duramayacaksın...
Çünkü sen kinini soğumadan dökersin... Yanmaz, yanmak istemez, yakmaktan da çekinmezsin...
Sesin çığlığa döndügü an, dön benim tarafıma...
Hem belli mi olur, rüzgar aracı olur sesine...
Unutmuştum söylemeyi şimdi düştü aklıma...
Hem ben çok başarılı küserim...
··
1 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
sözde değil özde bir yazı kalpten yansıyan cümleler...yüreğine sağlık :)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.