Rahat yatağımda uzanmış elimin uzanacağı uzaklığa on kadar kitap dizmiş keyif yapıyorum. Beyaz Zambaklar Ülkesi'ni okuyorum bir süre. Her şey ne kadar güzel! Ütopya sanki. Tertemiz sokaklar, kültürün en üst seviyesi, refah seviyesi zirvede. Sanki bembeyaz mermer döşeli bir binaya girmişim. Öyle de güzel, göz alıcı. Sonra ona biraz ara verip gözümün içine bakıp beni oku diyen Yaşar Kemal'e gidiyor elim gayri ihtiyarı. Ne bileyim bu düşüşün bu kadar sert olacağını! Bugün otobüste yaşadığım minik kaza sonrası sırtımın ağrısı bile bu düşüşten oluşan insanlığımın ağrısının yanında hiç kaldı. 1925lerde kaleme alınmış Finlandiya'dan 1950li yılların Anadolusuna öyle bir düştüm ki sormayın gitsin.
Neler var ki 1950li yılların Anadolusunda? Hangi köşesine giderseniz bir felaket. Çukurova'da sıtmadan geçilmezken, Karadeniz'de ince hastalık at koşturuyor. Erzurum'da zelzele, Amasya'da sel. Hepsinin derdi ortak ama; elde yok avuçta yok! Ah ulan diyorsun elimden bir şey gelse ya! Yok be yok yani. Yaşar Kemal... Gözünü budaktan sakınmayan. Dertlerini anlayacağım diye buz gibi soğukta çadırda onlarla uyuyan; öyle soğuk ki bir tarafı uyuşup kalmış sabaha. Kaçakçılarla konuşacağım sırf diye türlü tehlikelere soyunan ve bana mısın demeyen! Ne güzel gazetecilik bu. Ahh keşke hep o lüfer bolluğu haberi gibi haberler yapabilseydin! Hep yüzümüzü güldürseydin.
Aradan yıllar geçti; Van'a üniversite yapıldı, Diyarbakır'ın yolları tamam, artık evler bir iki sallanmada hemen yıkılmıyor ama zihniyet yine aynı. Başımıza bir iş gelmeden önce önlem almayı bilmiyoruz. Artık Yaşar Kemal gibi gazeteciler de yok belki gidip görüp bir şeyler yapılsın diye yalvaran. Ama hâlâ içimi acıtıyor bütün bu yokluk! İnsan be onlar, hepsi insan. "Yukardan" bakınca görülmüyor mu insanlar ben anlamıyorum! Siyasetten zerre anlamayan, kimin ne dediğini ne yaptığını bile unutan bir insan olarak tek temennim de şudur ki; güzel yurdumuzun hiçbir köşesinde ağlayan tek bir insan kalmasın! İnsan olduğumuzu unutmayalım. Kimse unutmasın.
Not: Arkadaşlar, anlatılacak gibi değil! Yaşar Kemal ne güzel anlatmış, ben anlatamam. Okuyun, lütfen.
