Haziran 2018 Hikaye Etkinliği
Yazar: 
Necip G.
Hikaye Adı : Kayıp Son Umut
Link: #30153098
Altı yıl önceydi... Bir sabah uyandım ve bana kalan tek umudu kaybettiğimi fark ettim. Uyku sersemliğini atınca hızla yataktan kalkıp etrafıma bakındım. Dolabımı, çekmecelerimi karıştırdım. Yatağın altına, yastığın içine hatta radyatörün arkasına bile baktım. Yoktu işte, bunca yıldır titizlikle sakladığım, her gece karşıma alıp bir sevgiliye bakar gibi baktığım, konuştuğum, dert yandığım son umudum beni öylece bırakıp bir not dahi bırakmadan terk edip gitmişti... Yine de inanmak istemedim, panik yapmadan sessizce düşünmeli, umudumu nerede bulabileceğime konsantre olmalıydım. Belki de hiçbir yere gitmemiş, onsuz ne yapacağımı görmek için gizli bir yere saklanmıştı... Sanki onunla hiç ilgilenmiyormuş gibi kendi başıma sessizce oyalandım bir süre... Bir yandan da göz ucuyla etrafı izliyordum. Kendini ne kadar gizlerse gizlesin, küçük bir parçasını dahi görsem tanırdım mutlaka... Ancak bu nafile çabam da fayda etmedi...
Hızla odadan çıktım ve koşar adım mutfağa girdim. Annemi her sabah olduğu gibi kahvaltı masasını hazırlarken yakaladım;
"Anne umudumu gördün mü?" diye heyecanla sordum.
"Nereye koyduysan oradadır" dedi annem...
Cevap vermeden hızla mutfaktan çıkıp tekrar odama döndüm. Onu nerede aramam gerektiği konusunda en ufak bir fikrim dahi yoktu. Yine de içgüdüsel olarak onu dışarıda aramam gerektiğini fark ettim ve hızla üzerimi giyip annemin 'kahvaltı hazır' çağrısına kulak asmadan koşar adım dışarı attım kendimi...
Yolda başıboş bir şekilde yürürken birden onunla en sık buluştuğumuz yer olan rıhtımdaki çay bahçesi geldi aklıma... Öyle ya, ne günlerimiz geçti orada... Beraber koca bir demlik çay söyler, çayın yanında bir paket sigara devirirdik. Sürekli kandırırdı beni; tüm itirazlarıma, olmazlarıma, hayırlarıma, bitti artık bu işlerime rağmen ne yapıp eder, bir şekilde ikna ederdi beni... Eğer o olmasaydı yanımda, ben buralara kadar tek başıma katiyen gelemezdim...
Çay bahçesine vardığımda aklım hala bu düşüncelerle meşguldü. Kafamı dahi kaldırmadan hızla her zaman oturduğumuz masaya oturdum. Bir çay söyleyip ardından bir sigara yaktım. Çay gelene kadar hiçbir şey düşünmeden öylece bekledim. Garson çayı getirdiğinde sigaram bitmek üzereydi. Söndürüp hemen yenisini yaktım. O sessizlikte kalbimin küt küt sesi geliyordu kulağıma... Son umudumu bir daha göremeyeceğim düşüncesi bulduğu boşluklardan aklıma girdikçe hemen defediyordum onları. Böyle bir şeyi kabul etmem söz konusu olamaz! O olmadan ne yapacağımı, nasıl yaşayacağımı hiç düşünmedim bugüne kadar. O beni hayatın içinde tutan tek dayanaktı.
Saatlerce bekledim, ne içtiğim çayın ne de içime çektiğim sigaranın tadını alabiliyordum artık. Gelmedi... Masadan kalktım ve nakavt öncesi son darbesini alan bir boksör gibi yalpalayarak ayrıldım çay bahçesinden... Boğazımda bir yumru, gözlerimde tomurcuklanan yaşlar ve bedenimde bir belirip bir kaybolan ağrılarla nasıl vardığımı fark edemeden kendimi evin kapısının önünde buldum. Kimseye görünmeden hızla odama geçtim...
Peşine gelen günler de bundan farklı olmadı. Günleri neredeyse ezberden yaşıyor gibiydim. Hayat devam ediyordu ama ben içinde yoktum. Sanki ben gölgemde yaşıyordum ve bedenim, o gölgenin karanlık bir yansımasıydı...
***
Bir yıl geçti aradan... Bir sabah uyandım ve pencereden sızan gün ışığını seyrettim bir süre... Yavaşça yatağımdan kalkıp odama şöyle bir göz gezdirdim... Aylar sonra, garip bir şekilde iyi hissediyordum kendimi... Belki de dün gece okuduğum kitabın etkisindeydim hala... Mutfağa girip kahvaltı hazırlayan annemin yanağına küçük bir öpücük kondurdum. Harika bir kahvaltı sofrası vardı hemen önümde... Ağzıma bir siyah zeytin atıp;
"Ellerine sağlık anne" dedim.
"Hangi dağda kurt öldü?" diye cevap verdi annem...
Masada yenebilecek olan her şeyi mideme gönderecek kadar uzun bir kahvaltı yaptım. Sonra odama çıkıp üzerimi giyindim, saçlarımı taradım ve yıllar önce hediye gelen ama bitmesin diye ayda bir kullandığım parfümümü sıktım. Dışarı çıktığımda güneş tam tepemdeydi. Aklıma bir yıldır yakınından bile geçmediğim rıhtımdaki çay bahçesi geldi. Adımlarımı hızla o tarafa yönlendirdim.
Her zamanki masaya geçip bir çay söyledim. Çay gelene kadar sigara yakmadım. Neyse ki çabuk geldi çay, günün ilk sigarası için gerekli olan o ulvi ortam hazırdı. İlk nefeste biraz başım döndü ve gözlerimi kapadım hemen... Açtığımda onu, yani son umudumu hemen karşımda beni seyrederken buldum... Şöyle bir diyalog geçti aramızda;
- Neredeydin bunca zamandır, neden bırakıp gittin beni?
- Hiçbir yere gitmedim. Hemen yanı başındaydım ve beni aramana yardımcı oldum. Ben olmasaydım, beni bulamazdın.
- İyi de ben bulmadım ki seni, sen kendin geldin.
- Hayır hiçbir yere gitmediğimi söyledim sana. Beni görmezden gelen sendin ve böyle yaparak belki de ilk defa beni doğru bir şekilde kullandın.
- Söylediklerinden hiçbir şey anlamıyorum.
- Bunda anlaşılmayacak bir şey yok! Bugüne kadar beni bir süs eşyası, bir çanta gibi yanında gezdirdin. Oysa ki, beni taşıman değil de kullanman gerekiyordu. Bunu ilk defa beni kaybettiğini sandığın gün fark ettin. İlk defa beni bulmak için çaba gösterdin, sokakları arşınladın, insanlara sordun, meydanlara çıktın ve beni bulamadığın her gün çok daha fazla hayatın içine girdin... İnan bana ilk defa ger.ekten işe yaradığımı hissettirdin bana...
- Tekrar gidecek misin?
- Hayır, sanmıyorum. Çünkü artık beni nasıl kullanacağını öğrendin. Tam tersine seninle birlikte kalıp bundan sonra yaşayacaklarının tadını çıkarmak istiyorum. Sen kendi işine bak, bırak ben de kendi görevimi yapayım...
Son umudumla yeniden buluşmamız işte böyle oldu. Ne yalan söyleyim, artık onu gerçekten de bir kez daha kaybetmek istemiyorum ve bunu nasıl başaracağımı sanırım artık biliyorum. Ben çaba gösterdikçe, hayatın içinde kaldıkça, harekete geçtikçe o daima benim yanımda olacak...
Tam çay bahçesinden kalkmak üzereydim ki, bir piyano melodisi çalındı kulağıma... Bunun en sevdiğim şarkının melodisi olduğunu anlamam birkaç saniyemi aldı... Kalkmaktan vazgeçip bir çay daha söyledim ve şarkıyı dinlerken bir sigara daha yaktım...
··
43 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.