Said Nursî, iç hayatının derinliklerinden dış hayata bakışını ve her iki hayat arası muvazeneyi kaybetmeyişini ve siyasete neden karışmadığını aşağıdaki satırlarla gösteriyor :
«— Hayât-ı beşeriye bir yolculuktur. Şu zamanda Kur'anın nuriyle gördüm ki, o yol bir bataklığa girdi. Mülevves ve ufunetli bir çamur içinde kafile-i beşer düşe kalka gidiyor. Bir kısmı, selâmetti bir yolda gider. Bir kısmı, mümkün olduğu kadar çamurdan, bataklıktan kurtulmak için bazı vasıtaları bulmuş... Bir kısm-ı ekseri, o ufunetli, pis, çamurlu bataklık içinde karanlıkta gidiyor. Yüzde yirmisi, sarhoşluk sebebiyle o pis çamuru, misk-i amber zannederek yüzüne gözüne bulaştırıyor. Düşerek, kalkarak gider... tâ boğulur. Yüzde sekseni ise; bataklığı anlar, ufunetli, pis olduğunu hisseder, fakat mütehayyirdirler; selâmetli yolu göremiyorlar...
İşte bunlara karşı iki çare var. Birisi: Topuz ile, o sarhoş yirmisini ayıltmaktır. İkincisi: Bir nur göstermekle mütehayyirlere selâmet yolunu irâe etmektir.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.