ELİNİN KÖRÜ
Bütün olmazlara
cevaben.
Gabriel’in Türkçe okunuşunun Cebrail olduğunu biliyor muydunuz? Ben bilmiyordum. Şaşırtıcı!
Latin Amerika’nın en iyi yazarlarından birisi olan Gabriel Garcia Marquez’in kısa ancak düşündürücü öyküsü. Bir kitabı okurken kendimizi genelde ana karakterin yerine koyar, öyle değerlendiririz. Ancak bu kez kendimi albayın eşinin yerine koydum. Gerçekten bu adama sabretmek kolay iş değil! Kadını hasta edip yataklara düşüren eminim bu albayın umarsızlığa varan hareketleridir.
—-SPOİ ALAN—-
Albay her cuma şehre gelecek geminin yolunu gözler. O gemi gelmesine geliyor ancak bir türlü albayın istediği mektubu getirmiyor: 15 yıl düzenli olarak her cuma gemiden inen posta şefini gözleyen albay hayal kırıklığını giyiniyor bedenine.
Latin Amerika’da savaş sonu sokağa çıkma yasakları, sansürler vs durumlar oluşuyor. Gazeteler sadece halkın görmesi gerekenleri yazıyor. Halk kıtlığı yaşıyor. Albay ve eşi de bu durumdan müzdarip. Savaş gazisi olan albay emekli olup maaş almanın hesaplarını yapıyor ancak bunun hayalden öteye gidemeyeceğini kendine itiraf edemiyor. Geçinmek için evde ne varsa satan bu çift bütün umudunu horoza bağlıyor. Kendileri aç kalıyor ama horozu aç bırakmıyorlar. Kapakta yer alan horoz, en az Franz Kafka’nın Dönüşüm kitabının kapağında yer alan böcek kadar gereksiz.
Kitap içerdiği mesajlar ve dönemin ağır şartlarına getirdiği eleştiriler açısından güzel. Diyaloglar da bir bakıma güzel ancak kitap baya baya eksik bitti.
-Albay emekli maaşını aldı mı?
-Ocak ayında horoz dövüşüne katıldı mı?
-Hastalıkları sonucunda öldüler mi? Kaldılar mı? Bunlar hep soru işareti olarak kaldı üstad Cebrail!
Bir oturuşta bitireceğiniz bir kitap. Bekleyen, umut eden, çaresizliği, hayal kırıklığını dibine kadar yaşamış bir albayın öyküsü!
Bugün Cuma , albaya mektup yok mu?
