Eksikliğini farketmemiştim. Farkında olmadığım için yokluğunun oluşturduğu derin azâbın da farkında değildim. Sâdece nefes alamıyordum artık! Dünyâ bitmeyen, içinden çıkamadığım bir kâbusa dönüşmüştü. Rûhum nefes alamıyor, boğuluyordum, neden olduğunu bile bilmeden!..
Hiç aramadan geldi. Geldi ama yine de yoktu... Fakat rûhlarımız bir kere birbirini tanıdı ya...
Yoktu hiçbir vakit, yine de olmayan varlığıyla tamamlandım... Rûhum sükûn buldu...