Konuşmaya, onun koluna dokunmaya bile korkardım son zamanlarda.
“Hatırla bu tabelayı, bu ağacı, bu köhne caddeyi. Kendini böyle hissetmenin mümkün olduğunu hatırla.”
Takvimde yirmi gün vardı, sonra on beş, sonra on, sonra da eşyalarımı arabama doldurup gittiğim gün.
İki caddeyi hıçkırıklarla ağlayarak aştım, sıcak hava göğsüme bir el gibi bastırırken. Ama yapmadım.
Hatırlamadım onu.
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.