İnsan..
(...) Sonra, hiç unutamayacağım birşey oldu; Alman, elinde tuttuğu ekmeği esir kalabalığın içine fırlattı. Birden, bin el ekmeğe uzandı. Beş yüz göğüsten aynı garip inilti çıktı. Çektikleri meşakkatten erimiş beş yüz esir yüzü vahşileşip korkunçlaştı. Ağızları köpük içinde, çıldırmış gibi, boğaz boğaza geldiler, birbirlerini tırmaklayıp, dişleyip kan içinde bıraktılar. Karşıdaki Almanlar, ekmekleri esir kalabalığının içine fırlattıktan sonra, kahkahalar atarak geri çekildiler. Yarım saat sonra demin ekmek için boğuşan insanların yüzleri gene eski, erimiş, biçare ifadelerine büründü; deminki heyecan, telâş, yatıştı; gözlerini, demin mübarek ekmeklerin parçalandığı yerlere dikerek ağır adımlarla sessizce yerlerine döndüler.
Sayfa 124 - Ötüken Neşriyat
··
20 görüntüleme
bazı "olağan" manzaralara ne kadar benziyor...
savaştan kalma galiba...
ekmek alanlar esir değil oysa şimdi... yoksa öyle mi? :(
İnsan, hayatta olduğu sürece birçok şeye sahip olabilir. Ama hiçbir şey sahip olduklarından da ayrı gerçekten yitirdiklerinin yerini tutamaz. Ve bunun başlıcası onda var olan onur duygusudur. Karşımızda en onursuz diye tabir ettiğimiz, diyelim ki bu kareden uzak ve bu kareye bir o kadar yakın bir anda yüzünde zerre utanması olmayan, üstelik bir parça ekmekten de fazlasını isteyen bir insan var.. karşısında ise aynı küstah, insan... Bu o ekmeği alan, onurunu, en kıymetli şeyini yitirmiş olan insanın ayıbı değildir. Bu o ekmeği ona o aymazlıkla veren ve ellerinden mizacıyla, ruhuyla da bir olan ellerin bileşimidir. Suskunluğun, görmezliğin, asıl yitirmenin...
Hiç kimse vatanını, doğup büyüdüğü toprakları, kaybolmayı ve kaybettiklerine karşı bunca çaresiz olmayı istemez. Olağan, hepimizi çepeçevre saran ateşten bir battaniyedir... Olağan, hepimizin vermesi gereken bir cevap ve utanç...
Ve alıntı dahilinde de almamız gereken başlıca ders budur. İnsanlık olarak almamız gereken ders...
4 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.