Hayatın en güçlü duygusu nefret değildir. Sevgi bile değildir. Unutmak hele hiç değildir. Alışmaktır, alışmak. Alıştıkça unutur; alıştıkça sever ve alıştığından nefret edersin. Alışmak; tanımaktır. Alışmak; kaybetmeye en yakın olduğun andır. Çünkü alışmak; önemsemektir. Sadece önemsediklerini sever, gittiklerinde onlardan nefret eder ve artık görmediğinde alıştığını unutursun. Sonunda, her unutmanın bir bedelinin; ”zaman” olduğunu görürsün. Zamanda en büyük cezandır zaten dünyada.