Allah, Hazreti Adem'in burnuna yaşam nefesi verirken, kendi ruhundan bir parçayı da onun canına katmıştır. Yani Allah aynı zamanda içimizdedir. Ama nefsimizin istekleri bizi yanlış yola sürükler, yemeye, uykuya, şehvetle duyduğumuz açlık, kabaran benliğimiz o kutsal parçayı ruhumuzun en derin kuyusuna iter ki, çoğu insan kendi içindeki bu cevherin farkına bile varmaz. İşte bu parçayı fark ederek aramaya başlayan kişiye aşık deriz. Arananın kendisine de aşk. Yani aslolan aramaktır. Lakin arayış tek başına olmaz; bir de öğretmen, bir mürşit başka bir deyişle bir maşuk gerekir. Çünkü kimse o kıldan ince, kılıçtan keskin sevda köprüsünden tek başına geçemez. Ama bir kez geçti mi artık maşuka da ihtiyaç kalmaz. Aşık da maşuk da seven de sevilen de sadece o kişi olur. Tıpkı Cenabı Hak gibi.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.