Unutulmuş Diyârlar-Forgotten Realms Etkinliği :))
Akademi
Burası drow toplumunu birbirine bağlayan yalanların yuvasıdır. Burada en büyük yalanlar öylesine sık yinelenir ki, sonunda, aksi yönde tüm kanıtlara rağmen, kulağa doğruymuş gibi gelirler. Genç drowlara öğretilen doğruluk ve adalet dersleri, uğursuz Menzoberranzan’daki gündelik yaşamda öylesine pervasızca çürütülür ki, nasıl olup da bunlara inandıklarını anlamak çok güçtür. Ama yine de inanırlar.
Şimdi bile, onlarca yıl sonra, orayı düşünmek bile beni ürkütür. Korkum ne herhangi bir fiziksel acıdan, ne de her daim hissedilen olası bir ölümden kaynaklanır. Bu açıdan bakılınca, eşit oranda tehlikeli pek çok yol arşınladım.Menzoberranzan Akademisi hayatta kalanları düşündüğüm vakit beni ürkütür: dünyalarını oluşturan uğursuz aldatmacalar içerisinde varolan -şölen yapan-mezunlar.
İnanırlar ki, yakalanmadıklari sürece herşey kabul edilebilirdir. Onlara göre, kendini hoşnut kılmak varoluşun en önemli tarafıdır ve güç sadece, artık onu hak etmeyen başarısız ellerden söküp alabilecek kadar kuvvetli ve kurnaz olana gelir. Menzoberranzan’da merhamete yer yoktur, ancak yine de, pek çok ırka âhenk getiren şey korku değil, merhamettir. Paylaşılan hedeflere giden yolda mükemmele ulaşmak âhenkten geçer.
Yalanlar drowları korku ve güvensizliğe gömer, dostluğu Lloth’un kutsadığı bir kılıcın ucuyla darmadağın eder. Doğru ve yanlış kavramı taşımayan bu öğretilerle beslenen nefret ve hırs benim halkımın yazgısıdır. Güç olarak algıladıkları bir zayıflık. Sonuç ise drowların 'hazır bulunma' diye adlandırdıkları denetlemez, paranoyaya tutulmuş bir varoluştur. Akademi’den nasıl kurtuldum, nasıl olup da yalanları aksi yönde kullanabilecek denli erken keşfettim ve böylece en değer verdiğim idealleri daha da güçlendirebildim, bilmiyorum.
Sanırım, bunun sebebi hocam Zaknafein’di. Zak’ın iç dünyasını acıyla boğan ve ona çok şeye mâl olan engin deneyimleri sâyesinde çığlıkları duyar oldum: ölüm getiren kalleşliklere protesto çığlıkları; drow toplumunun liderlerinden yükselen öfke çığlıkları, Örümcek Kraliçe’nin yüce rahibelerinin zihnimin kıvrımlarında yankılanıp duran, aklımdan hiç çıkmayan çığlıkları. Ölen çocukların çığlıkları.
-Drizzt Do’Urden
Sayfa 129 - ARKA BAHÇE YAYINCILIKKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.