Size hesap sormak, doğrusu kimsenin yapabileceği bir şey değildi. Yapılsaydı ailenin bütün sistemi, bütün yapısı çökerdi.
Sadece yapılamayacak bir şey olmakla kalmıyordu, aynı zamanda düşünülemeyecek bir şeydi. Bunu düşünmek ve yapmak yerine zihnimde iki resmi üst üste koydum: Suskunluğun hakimi olan, samimi, özel babayla; ölçülü kelmelerle ve formüle benzeyen güzel sözlerle dolup taşan kalın, dokunulmaz bir sesle, seslerin beni ürperterek yankılandığı bir duruşma salonunun içine doğru bir konuşan cüppeli adamı. Ne zaman hayal gücümü talim ettirdiğim bu alanı tarasam şaşırırdım, çünkü hiç itiraz bulamazdım orada, bulsaysım teselli olurdum, bunun yerine kalıptan çıkmış bir figür görünürdü bana. Güçtü baba, her şeyin böyle utanmazca bir araya gelmesi; içimde taştan bir heykel gibi var olmanıza artık tahammül edemediğimde, aslında mahremiyetin kutsallığını lekelediği için kendime yasakladığım bir düşünceyi yardıma çağırıyordum: Ara sıra anneme sarılmış olman gerektiğini
Sayfa 245Kitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.