Sahneye özgürlük yaz!
Geldi ve bir daha gitmedi gül biçicileri, ülke bozguna uğramış bir bahçe şimdi.
Ezilmiş çiçeklerin, savrulmuş fidelerin toprağı ol tiyatro.
Sahneye özgürlük yaz!
Çocuklar gittikleri yoldan dönmedi, kayboldu annelerin neşesi, hayatlar parçalandı, acıya açılıyor kapıları artık evlerin, anlat ki unutulmasın hikayeleri.
Sahneye özgürlük yaz!
Zincire bağlandı hayal gücünü yükselten kanatlar, tutsak edildi ortak iyiye ait rüyalar.
Rüyalarını onlara verme tiyatro, sen var oldukça uçacak o kanatlar.
Sahneye özgürlük yaz!
Uzun bir kışa benzedi ülke, içinden karanlık suların geçtiği, herkes ayrı ayrı üşüyor şimdi, yaktığın ateşle ısınacak herkes.
Sahneye özgürlük yaz!
İnsanların birbirini yeniden bulacağı kökene çağır bizi tiyatro, sonsuz kardeşliğin ve barışın dünya sahnesine, birlikte oyun seyretmenin neşesine çağır bizi, tarihte ustaların yaptığı gibi, cesarete ve dürüstlüğe çağır bizi.
Sahneye özgürlük yaz!
Geldi ve bir daha gitmedi gül biçicileri, azaldı sesler, çığlıklar fısıltıya döndü, her yer ıssız bir mezar şimdi.
Sen deleceksin tiyatro bu suskunluk mermerini.
Sahneye özgürlük yaz!
Süreyya Karacabey