Item: Sizin Yıldızınız Kim?
Rating: 9 puan verdi
Author: nosthalgia

nosthalgia

@nosthalgia·

01 Haziran 2019 18:06

208 syf.

9/10 puan verdi

Misal-i Musağğar

Bu zamana dek okuduğum kısıtlı ashab hayatından kaynaklı olarak giriştiğim bu kitabı okuma serüveninde ikinci okumamı nihayete erdirdim. Peki ashab hayatı noktasındaki kaynak okumalarım nihayete erdi mi? Elbette hayır, belki asıl şimdi başladı demeliyim. Metin Hocanın şöyle bir ifadesi vardı: “Ortalama bir siyer okuyucusu yüz kadar sahabinin ismini sayabilirken…” Düşündüm hayır, ben yüz kadarını söyleyemem, hani belki zorlasam altmışa ancak varırım. Bu da bahsettiği vasat bir okuyucu olmak için dahi kafi bir bilgi olmadığının kanıtı oldu. Sahiden kendimden utandım, utanmış ancak bunu nasıl yazarım? Zira kendini çok biliyor zanneden bizlere sahiden sağlam üç beş tokat atan bir kitap bu. Aslında anlatılan bir kişiyi bile bilmiyor değildim. Uğradıkları işkenceyi, Hz. Aişe’nin kolyesini, Hz. Bilal’in Şın harfini telaffuzdaki zorluğuna varana dek ufak ayrıntıları biliyordum. Ancak genel bir perspektife sahip değildim. Bilgiye vakıftım ancak idrake sahip değildim. Evet, idrak demişken benim kanıma dokunan birkaç mevzuudan bahsetmek istiyorum. Evvela, bildim zannettiğimiz birçok mevzuuyu dönemin anlayışına varana dek sorgulayan ifadeleri beni hakikaten çok etkiledi. Peki, nasıl? Bu kitapta, kendini Müslüman addeden insanların bilmediği bir şey yok, İfk hadisesini, Cemel vakasını bilmeyen yoktur en nihayetinde yahut sürekli ismi geçen Huzeyf b. Yeman’ı bilmeyen de yoktur. Bilmediğimiz nokta bizim hayatımızda bunu nasıl ders haline getireceğimizdir, yazar da ,Allah razı olsun, işte bunu anlatıyor. Kitabın genel manada bendeki vurucu noktalarına geleceğim ancak salisen ifade edeceğim mevzuu ve zaten kitapta da bahsolunan meseldir; Küffarların gayet “medeni” olarak tanımlandığı bu çağda, şirin gözükme gayretinde olan biz cahil tavırlardaki Müslümanların şöyle başlarını, kahrolası başlarını –zira hakkkı idrak ve ikra ve ikrardan geri durmuş bizleriz- iki eli arasına alıp akl-ı selim bir hal içinde durup düşünmemiz kanaatindeyim. Bizi kimler seviyor? Bizi sevenler, aslında bizim nasıl olduğumuzun da bir şeairidir. Beni seven bir kafirden ötürü kendimden utanıyorum, kafirane bütün düşüncelere buğzediyorum. Bunu açık seçik söylediğimde de hoşgörüsüz Müslüman addediliyorum Müslüman arkadaşlarım tarafından. Küffar tarafından da “işte gerçek İslam” nidalarını işitiyorum. Ben bir gerçek İslam nişanesi değilim. Böyle olduğunu iddia eden varsa ondan Mirkelam gibi koşarak uzaklaşırım hatta. Ki var da gavs diye el etek öptüren, el öptürdüğü için üstüne para alan, hiçbir rızayı İlahi için kullanılan hizmet olmamasına rağmen yapılan villalarda tuğla taşıtılan bir çağdan geçiyoruz. Tuğlayı taşıyan hüsn-ü zannının mükafatını dilerim ebedi vatanında katbekat görür. Buna sebep olan bütün din tüccarlarının da ateşinin bol olmasını Allah’tan niyaz ederim. Bazı insanların yumuşak karnıdır din. Din derken tek din olan İslam’dan bahsediyorum. Zira diğer tüm dinler onun tahrif olmuş vaziyetleridir, bu sebeple Hristiyanlığın, Yahudiliğin ifsad olmayan biçimi olan İslam’ı temele alıyorum. Küffarı ikna etmeye çalışıyoruz, bak –mecazen- Allah var, işte tüm bu gördüklerin bunun biraz nişanesidir ve hatta belgesidir. Bugün herkes tarafından sevgi dilenen zavallı, zelil ve hakikaten rüsva olan bizler herkes tarafından sevilmeyeceğiz. İkiyüzlülük, başta bir Müslümana sonra da bir insana yaraşmaz. Önce Müslümana, zira İslamlık şahsiyetten evvel gelir. Bu dünyada Rasullulah aleyhisselamı sevmeyenler var, biz neyin beklentisiyle neleri feda ediyoruz? İmanımızı. Bu sahiden çok hassas bir nokta. Değer mi? Değil dünyadakilerin sevgisi, dünyalık mükafatlar ailemiz için bile değmez. İman öyle önemli bir çizgidir. Zaten ruhsat da verilmiş dinde, insan eğer feraizlerini yerine getirmede bir engel görüyorsa ailesinden izin almak zorunda değildir. Kocanın, karısı üzerindeki; kadının, kocası üzerindeki hakkını da göz önüne alırsak kadın da kocasından bu noktada bir rıza beklemek zorunda değildir. Ancak bunu söylerken şunu es geçmiyorum: “Allah’ın rızası anne babanın rızasındadır.” Zihnimi son zamanlarda çok meşgul eden ve beni de sahiden uykumdan alıkoyan hortlak gibi dolaştıran bir mevzu vardı: Rasullullah aleyhisselam’a karşı yaklaşımımız küfür boyutunda mı? Yani Rasulullah aleyhisselama efendimiz demek bir şirk emaresi midir? Yazdıklarımı biraz takip eden herkes bilir ki kelimelerle kavgalıyım, tüm kelimelerin benim zihin evrenimden çıktığını hesaba katarsak en başta kendimle, nefs-i emmaremle kavgalıyım. “Efendimiz demek bir şirk midir?” sorusu kafamda günlerce, haftalarca ve hatta aylarca yankılandı. Neleri araştırmadım ki… Arayış içindeyim, itikad bağlamında yanlışa girmek, imanımı zedeleyecek bir inanca sevimli gözüyle yaklaşmak istemiyorum. Gayriihtiyari yahut ihtiyaren girdiğimi de insan oluşum göz önüne alınırsa, ki bu hepimiz için geçerli günah işlememiş olsaydık hepimiz yeryüzünden kaldırılacak ve tövbe için yakaracak başka bir ümmet gelecekti, bunları üzüntüyle kabul içindeyim. Rasullullah aleyhisselama hülasa efendimiz demeye karar verdim. Bu tamamiyle beni ilgilendiriyor gözüken meseleyi niye yazıyorum? Asla sadece beni ilgilendirmiyor, hepimizi ilgilendiriyor, köydeki bir Aysel Teyzeyi de ilgilendiriyor, bir plazada çalışan Eyüp Bey’i de. Fatiha Suresinin mealinde geçer, hamd yalnız Alemlerin Rabb’i olan Allah’adır. Şimdi kelimeleri cımbızlayalım. “Alemlerin Rabbi” –Hiçbir kelimenin bir eşanlamlısı olduğuna inanmayan ben evvelki ben olarak iç döküyor- Alem kelimesinin eş anlamlısı nedir? Kainat. Rabb manası nedir? Terbiye edici, sahip, efendi. Alemlerin Rabbi oldu mu sana Kainatın Efendisi? Ya… Bilmiyorum belki bazılarınız, muhtemeldir, “eee yani?” diyor olabilir. Ancak bu benim çok korktuğum şirke bir kapı aralıyor olabilirdi. Yani kalben şirk koşmadığımı söylüyorum ama kalbi hissimle dilimle ikrar ettiğim kalbimin tasdik ettiğini nakz eden şeyler. Fıkıh kitaplarını inceledim, birkaç hocaya da ısrarlı ve anut nefsimle sorular sordum. İkna olmadan inandım. Çünkü ikna olmak işe yaramaz. Edindiğim bilgiler, bazı kelimelerin Allah’a izafe edildiği gibi insanlar için de kullanılabileceğiydi. Örneğin mevlana, efendi, seyyid gibi şeyler söylenebilir. Kitap aslında ashabı anlatıyor, ben gelmiş size efendimiz mi diyelim yoksa salat u selam ile işi tedbiren sağlam bir akidle bağlayalım mı noktasını açıklamaya çalışıyorum değil mi? Evet, en doğrusu da bana bu geliyor da ondan böyle yapıyorum. Efendimiz iki cihan serveri Rasullulah aleyhisselamı anlamadan ashabı anlamak akla muhal başta. Peygamberimiz aleyhisselam, Kur-an’ı Azimüşşan’da buyrulduğu üzere beşerdir. Buna sığınarak Rasullulah aleyhisselamı “eh işte insan, tamam bir peygamber ama yani olayı düalist bir yaklaşımla ele almak şirke girmektir” diyen bir kesimin türemesi, yahut nefsimizin yalan yanlış sözlerine kulak asmamız için ifade etmek istediklerim var. Bunları aslında başta kendime yazıyorum, arşivim oluyor buralar yani. Arada belirtmekte fayda görüyorum ki bu incelemeyi inceleme saymayanlar için –ki saygı duyarım- Mehmet Kaplan olmadığımı beyan eder, onun incelemelerini de salık veririm. Ki onun alanı da zaten böyle kitaplar değildir de neyse. Rasullullah aleyhisselamın ne yüce bir şahsiyet ve rasul olduğunu idrak için ufak birkaç örnek vereceğim. Sürekli güzelliği hasebiyle duyduğumuz merak ve hayranlıkla anlatılagelen Hz. Yusuf aleyhisselamın güzelliğini katlayan bir güzelliktir onunkisi. Zaten bu kainattaki tüm insanlar ona ne kadar benziyorsa o kadar güzeldir, ahlaken de, ona ne kadar benzemiyorsa da o kadar güzel değildir. Bir şeyin güzel olması için yaratılmış olması yeterlidir, dediğim aman saptırılmasın. Hz. Hamza’nın cesareti anlatılır ve insanın yutkunası gelir, öte yandan Hz. Ali’nin ilmine hayran oluruz. Bütün saydığım bu yüce vasıflarla donatılmış eşhasın bütün âli özellikleri bir şahısta toplanmış... "Bütün alemi bir şahsiyette toplamak, Cenab-ı Hakka zor gelmez. Tarihçe-i Hayat, Bediüzzaman Said Nursi" Ben nasıl ona “yalnız bir beşerdir” diye sıradan bir insan muamelesi ederim? Zihninde böyle oturtanlar var, ben bizatihi bu fikirde olan insanlarla oturup konuşmuş olduğum için bunu biliyorum. Hz. Osman, Rasullullah aleyhisselamın omuzlarının arkasına sığınıyor, yalnızca “YaSin” ayetini duymakla bütün bir sureyi anlayan bir üst akıldan bahsediyoruz. Biz böyle bir peygamberin ümmetindeniz. -Hz. Yusuf'un da en büyük duası Müslüman olmaktır, Rasullullaha ümmet olmaktır, nasıl bir şerefle nimetlendirildiğimizi idrak etmiyoruz.- İmam Gazali’ydi yanlış hatırlamıyorsam aklı tasnif ediyor: Nazarî, temyizi, tecrübi ve ahlakî akıl. Nazari akıl, doğuştan sahip olduğumuz ve bizi hayvandan ayıran akıl. – gerçi şimdi o aklın hayvanda olduğunu iddia eden kuş “beyinliler” de var- Temyizi akıl, sağlıklı bir insanın beynindeki zaruri bilgilere verilen akıldır. Tecrübi akıl, tecrübelerle elde edilmiş akla verilen isimdir. Ahlakî akıl ise işlerin sonunu öngörebilme, nefsin istediği süfli zevklere karşı koyabilme istidadına verilen isimdir. Bütün bu tasniflerin dışında olan bir akıl vardır ki ona da Peygamber Aklı denir. Burada Peygamberden kasıt, Efendimiz Rasullullah aleyhisselamdır. Ferasetini normal akıl sınırları içinde değerlendirmek muhallerin muhali olduğundan böyle bir durum zuhur etmiş. Konu konuyu açıyor bu sebeple söylemek istiyorum. Herkeste imani akıl vardır. Bu tecrübi akıldan üstün bir akıldır ve bu tasnife girmeye bile lüzum görülmemiştir. Tecrübi akıl kadının aklıdır. Ve imani akıldan bir derece alttadır, neden? Çünkü imani akıl her iki cinste de eşittir, cinsiyetler üstü bir akıl olduğu için hiyerarşisi bu şekilde olmuştur. Ahlaki akıl da, imani aklı da içeren bir akıl olduğu için onun üstündedir. Dedim ki tecrübi akıl, kadın aklıdır. İmani akıldan bir derece düşük olduğu için de eksik akıldır. Ve fende, matematikte yani özetle pozitif bilimlerde esas istidada hilkatle şerefyab olmuş cins kadındır. Eksik akıl diye şimdiki cühela sözde imamların hocaların bahsettiği akıl, haliyle sözde medenilerin de vurmaya çalıştığı nokta da budur. Zanneder ki ç*ğdaşlar kadının eksik akla sahip olması İslam’ın kadını hafife aldığının kanıtıdır. Oysa biz bunu bilenler buna ne çok gülüyoruz. Oysa onun din ilan ettiği bilimi yaratılışımızla gayet kolay öğrenir ve hatta o taptığı putları yediririz. Atalarının dininden vazgeçmek zor iş tabii, onları da anlıyorum cahiliye devrini biraz okumuşluğum var. Eksik akıl, imanın hesaba katılmadan tasvif edildiği akıldır yani. Kadınlar, öğrenilmiş çaresizlik sebebiyle fende maalesef aslında sahip oldukları potansiyeli kullanmıyorlar. Kendini gerçekleştiren kehanet var, toplum normları var, var oğlu var. Cühela takımdan ne çektik be! Burada İslam’ın Kızına söz eden bütün kafirler, hayır aslında onu demek istememiş diyen bütün tatlı su Müslümanları siz hepiniz ben tek. Benim isnadım tabiin ve tebe-i tabiin. Sizin bu sözleri kabul etmemeniz, ikna olmamanız –İsmet Özel ağabeyim ne güzel diyordu, yola ikna olmuşlarla çıkılmaz, inanmışlarla çıkılır, diye- hakikati setredemez. Küfür de örtmek içindir, hakikati örtmek için. Setretmek güzelliği, mücevheri ziyneti örtmek içindir. Neyi örtüyoruz? Biz Müslüman kadın, İslam’ın emrettiğini inkar ediyor olacak iş değil. Bir şeyi tecrübe etmek, onu bilfiil yaşamak başka bir boyuttur, ona iman etmek başka bir boyuttur. İnkar, münkirin işidir, Müslümanın değil ki. Beni hayretlere düşüren tabloyu –Rönesans, hani bildiğiniz endülijans zamanları- seyretmek midemi bulandırdı. Kur’an’ı anlamanın yolu Rasulullah aleyhisselamı anlamaktan geçiyor. Ona tabii olmak Allah’a tabii olmakla eştir çünkü. Rasullullah’ı anlamak da Kur’an’ı anlamaktan geçiyor. Kur’an’ı anlamak da indirilidği dönemi, öğrenmemiz gereken bütün pozitif bilimleri de bilmekten geçiyor. Öyle meal okumakla falan İslam öğrenilmiyor yani anlayacağınız. Maide Suresi, Nur Suresi, Fetih Suresi ve daha birçok sure ve ayeti de bu dönemin ışığında anlamamız gerektiğine göre Kur’an’ı anlamanın yolu da ashabı bilmekten geçiyor. Bu sebeple içinde bulunduğumuz bu gafletten kurtulmak için “bildim” zannettiklerimizi tekrar okumak ve anlamak, hiç değilse anlama gayretine girişmek gerektiğini düşünüyorum. Bu sebeple bütün insanlık tarihinin misal-i musağğarı olan ashabı öğrenmek için de bu kitabın çok temel düzeyde okunması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum. Yalın diliyle, birçok ismi anışıyla ve tefekkürüyle okuduğumuz Karabaşoğlu kitabı hakikaten de emek kokan bir eserdi.

Sizin Yıldızınız Kim?Metin Karabaşoğlu · İz Yayıncılık · 2018152 okunma

··

288 görüntüleme

Ferman Mamedov

@FermanM ·

01 Haziran 2019 19:16

Kelimelere odaklı olmanızı çok takdire ederim. Çünkü manayı idrakimizden kelimelersiz çıkaramayız. Mucize gibidirler, sanki "var etme" özelliklerine sahiptirler. Bazen kelimeler yetmiyor diyoruz, aslında kelimelerimiz yetmiyordur. Şanlı Peygamberimize 'efendimiz', 'kainatın efendisi' deyilmesi şahsi fikrimce Nur anlayışı ile bağlıdır sanırım. Öğrendiklerimize göre, Allah teâlâ herşeyden önce Hz. Muhammed'in (s.a.v) nurunu yaratmış ve diğer her şeyi de ondan yaratmıştır. Bu yüzden olduğuna inanmak istiyorum ki, ona 'efendimiz' veya 'kaintın efendisi' gibi yüce vasıflarla hitap edilmiştir. Diğer bir konu olan 'alemlerin rabbi' ise mecazdır. Çünkü bildğimiz terbiye eden anlamında açıklayamayız. Kelimeler kültüre göre anlam kazana bildiği gibi, "boyut"a göre de anlam muhtevası değişir. Bu yüzden, dil ve edebiyat ilmi sırlarına hatta tasavvufa aşina olmadan Kur'an-i kerim'den anlam çıkarmaya kalkışmak oldukça tehlikelidir. Allah'ın 99 ism-i şeriflerini insanlara verirken olduğu gibi kullanmak yerine örneğin Rahman - Abdurrahman, Samed - Abdussamed şeklinde isim verilmesi hoş görülmüştür. Kelimeler mucizedir. İnsanoğlunun en büyük zengiliğidir kelimeler. Kelime zenginliği ve onların "büyüsü" içinde kalmanız dileğiyle...