“Aylak, Kılkuyruk, Patiayak ve Çatalak,” dedi George, iç geçirerek. Haritanın tepesindeki yazıyı okşadı. “Onlara çok şey borçluyuz.” Her ne kadar popülere kültüre mâl edildiği için şimdi bile çoğu insanın önyargı ile yaklaştığı bir seri olsa da, Harry Potter’ın çok özel bir dünya olduğuna inanıyorum. Okuyanlara ya da yalnızca izleyen kesite bile içinden bir şeyler çekip alabilme ve hayatına işleyebilme fırsatını sunmuştur. Son filmin üzerinden tamı tamına sekiz sene geçmiş olsa da hala bitmiş gibi gelmiyor. Azkaban Tutsağı, tüm kitaplarla kıyaslandığında içinde en çok ve birbirinden farklı duyguları barından bir kitap bence. Mutluluğu, aileyi, arkadaşlığı, ev duygusunu, acı ve kederi, en çok da pişmanlığı okuyoruz. Serinin diğer kitapları daha duygusuzca ele alınmış demiyorum, her birinin beni etkilediği onlarca sayfa, satır var. Ölüm Yadigarları’nın kendisi bile beni sarsmaya yetiyor. Sadece Azkaban Tutsağı bana çok özel geliyor ve neden bilmiyorum. Ama Harry’nin hissettiği o yalnızlığı, Ruh Emici’nin etkisi altına girdiğinde annesinin çığlıklarıyla nasıl sarsıldığını, en mutlu anlarını düşünmesini, ailesine duyduğu özlemi beni çok etkiliyor. Kitabından konusundan bahsetmemiz gerekirse: Harry’nin Hogwarts’taki üçüncü yılı da olaysız, sakince geçmiyor. Bu kez, on iki sene önce toplamda on üç Muggle’ı gözünü bile kırpmadan, kahkahalara atarak katleden azılı suçlu, Karanlık Lord’un Hizmetkarı (!) Sirius Black’in büyücüler hapishanesi olan Azkaban’dan kaçışıyla başlıyor her şey. Ve Potter ailesinin Karanlık Lord’la olan meselesinden dolayı Harry’nin çevresindeki herkes, Sirius Black’in onun peşinde olduğu çıkarımında bulunuyor. Azkaban Tutsağı böyle başlıyor olsa da, hikayenin sonuna doğru Rowling öyle noktaları başka düğümlere bağlıyor ki zaten bildiğim şeylere hayranlık duymaktan kendimi alamıyordum. Çapulcular ve onların dostlukları çok özel, bu kitapta onlarla tanışıyoruz. Snape’in kinini öğrendiğimiz bir bölüm vardı. Hermione, Ron ve Harry’nin Şahgaga için yaptıkları araştırmaları okumak beni çok mutlu ediyordu. Özellikle Gryffindor’un Slytherin’le yaptığı maçı okumak benim için hala heyecan vericiydi. Çapulcular’ın arkadaşlığını okumamızın yanı sıra, Harry, Ron ve Hermione’nin arkadaşlıklarının ne kadar güçlü olduğunu okumak da içimi Kaymakbirası içmişim gibi ılık bir hisle kaplıyordu. Ron ve Hermione’nin, Scabbers ile Crookshanks için tartışmaları, Hermione’nin Malfoy’a tokat atması bana keyif verdi, yalan söyleyemem. Ama onları seviyorum, ne olursa olsun. Eğer hala bu dünyayla tanışmadıysanız, mutlaka tavsiye ederim. Yıllar sonra bile sizde çok daha fazlasıyla bir etki bırakıyor.

Harry Potter ve Azkaban TutsağıJ. K. Rowling (Robert Galbraith) · Yapı Kredi Yayınları Yayınları · 202234,6bin okunma

7 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

augustine