Sessizliğe yenilir insan bazen. Sustuğu için kendisinden nefret eder, dilinin ardından saklanan korkak sözcüklere düşman olur. Söyleyemedikleri pişmanlığı olur bazen, o pişmanlık bir ateş misali yakıp kavurur içini. Keşke der defalarca “keşke geriye sarabilseydim zamanı”. Bunun her ne kadar mümkün olmayacağını bilsek de, ömrün her pişmanlık demlerinde bunu dillendiririz nedensizce. Zamanın zinhar geriye dönmeyeceğini bile bile. Sana akıp giden saatlere küseriz kederlice..
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.