Başkasının yerine ölmek..
Dünyadan kopmak,dünyadan düşmek, hayattan kendi içine atılmak, kendini içine atmak... İntihar buysa, yaprağın kendini ağaçtan atması da bir intihardır. İnsan da kendini böyle atar sanıyorum. Bazen dünyadan kopmak, hayattan atlamak gibi insandan insana atılmanın da intihar yerine geçtiği olur. Ama eğer böyle çoğaltmaya başlarsak sonuna varamayız ve hepimizin, herkesin bir biçimde, çok biçimde, her biçimde intihar ettiğimizi ve buna eğilimli olduğumuzu söylemek gerekir ki, o zaman ucuz aforizmalardan bolca kullanmak da zanımca yerinde olur: Ölmeyeceksek niye geldik bu dünyaya?...
Bir yaprak düşmesi, bir yaprak üşümesi, bir yaprak üzülmesi. Başkası düşmesin, üşümesin, üzülmesin diye başka yaprakların yerine. Nedense kimse kendi yerine intihar etmez diye düşünürüm. Bir özveri gibi, bir diğerkamlık olarak, bir ‘canfeda ‘ biçimi ve eylemi gibidir sanki kendi canına kıymak, öz canını kurban etmek.
İnsan da bir yaprağın dalından atılması gibi atıyor kendini ortamıza. Orası boşluk mudur? Hayır, yeterince, hatta yeterinden de doludur, çoktur, kalabalıktır. Belki ilk kez kalabalığın içinde yer almak, ilk kez kalabalığın huzuruna çıkmak ve ilk kez gerçek kendini göstermek gibi bir eylem. Ama başkalarının canı acımasın diye, kalbi kırılmasın, düşleri tuzla buz olmasın, hayat çarpmasın, insanlar sarsmasın diye kendini acıya bırakmak, camdan kalbinin kırılmasını göze almak ve...
Sayfa 25Kitabı okudu
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.