"Yedi yaşına kadar ben de herkes gibi güldüm, seğirttim, oynadım" diyor Veysel. "Yedi yaşında çiçekten gözlerimi kaybettim."
Konuşma bitince sazının tellerine dokunuyor ve inim inim inleyen bir sesle söylemeye başlıyor:
Murat yalan, ölüm gerçek
Dostlar beni hatırlasın.