219 syf.
·
Puan vermedi
·
4 günde okudu
·
1 görüntüleme
Bir hayli güzel yorumlar okudum bu kitapla ilgili de... Siz nasıl buldunuz Tanizaki'nin bu kitabını?
Kitap beş öyküden oluşuyor. Son öykü hariç diğer öykülerin tamamında genel olarak takıntıya varan bir düşkünlük arka planda güçlü olarak duruyor. Bir büyüye kapılmış gibi, çok güçlü bir etkinin altında çaresiz kalan adamlar ve şairin dediği gibi ‘güzelliğin zulme çaldığı sınır’da duran, kendisini ve karşısındakinin üzerindeki etkisini iyi bilen bazen şuh bazen kaprisli ve inatçı kadınlar var. Bu kitabından önce okuduğum Naomi’de de durum aynıydı. Bunu bir hikayesinin sonunda da yazmış zaten Tanizaki:
“İsterdim insanoğlu aklı mantığı bile...
Ama serde kadın var, mantık bile nafile...”
(#48336280)
Peki farklılık nerede? Farklılık öykü türlerinde. Bazen bir masal gibi anlatıyor öyküsünü yazar, bazen de bir modern klasik havasında. Şuna ikna oldum ki; Tanizaki iyi bir anlatıcı. Hikâyeler ve türleri değişse de anlatılanları sıkılmadan okuyabiliyorsunuz. Yani kendisini merak ve ilgiyle takip ettiren bir anlatıcı.
Son öyküye gelirsek; son öykü ilginç bir öykü. Ağzının Tadını Bilenler Kulübü hikâyenin adı. Konusuysa, hayatı yemek yemek ve farklı lezzetler tatmak olan kişilerin hayatı. Asya yemek kültürü, bize tuhaf gelen şeyleri yemek üzerine dayalı olduğu için, bir de bu tuhaf ayrıntılarla detaylandırılarak anlatıldığı için son öyküyü pek sevemedim. Ama yine de öykü sonunun geldiği noktaya ve öyküdeki temel fikre bakarsak ilginç bir öykü olduğunu söyleyebiliriz.
Sonuç olarak yormadan okunabilecek ilginç öykülerin olduğu bir kitap. Henüz iki kitabını okusam da yavaş yavaş Tanizaki imzasını tanımaya başladım. Misal iki kitapta da değişmeyen takıntılı aşık tiplemeleri ve üslubu gibi. (7.3/10)
5 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.