Kendin olabilmeye dair
"Gece yarısı bütün kalabalıktan ve onların (Cuma vaazı veren imamın, öğretmenlerin, halamın, babamın, amcamın, politikacıların, hepsinin) 'hayat' diyerek içine iyice gömülmemi, gömülmemizi istedikleri o iğrenç kargaşanın çamurundan uzakta oturmaktan ne kadar memnun olduğumu o zaman sezdim !
Onların tatsız ve yavan masallarının değil de, kendi hayallerimin bahçesinde gezinmekten öyle memnundum ki, koltuktan sehpaya doğru uzanan ince bacaklarıma, zavallı ayaklarıma bile sevgiyle bakıyor, dumanını tavana üflediğim sigarayı ağzıma götürüp getiren beceriksiz ve çirkin elimi bile hoşgörüyle süzüyordum. Kırk yılın tekinde kendim olabilmiştim ! Kırk yılın tekinde kendim olabildiğim için, sonunda kendimi sevebilmiştim !"
Sayfa 165 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
·
2 görüntüleme
İnsan kendisini, kendi benliğini, özünü keşfedebilmesi için, kendisini diğer insanlardan, onların yaptıklarından, onların söylediklerinden ve hatta hayattan soyutlaması ve kendiyle baş başa kalması gerekli. Romanımızda ki 'Celal' karakteri, ancak orta yaşlarından sonra, kendisi olabilmesi ve kendisini sevebilmesi için, insanlardan ve hatta tüm hayattan kendisini soyutlaması gerektiğini anlamıştı..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.