İbn Haldun’a göre, toplumlar asabiye sayesinde vardırlar ve her toplumun asabiyesi farklıdır. Uygarlıklar ve kültürler, bu bakımdan birbirine geçişli olmayan, birbirlerini etkilemeyen, her biri kendi gelişimini kendi içerisinde yaşayan kapalı birimlerdir. Her toplum, tıpkı bir canlı gibi doğar, büyür, gelişir ve ölür. Doğma, büyüme, gelişme, çözülme ve yok oluş, her toplumsal organizmanın kaderidir. Dolayısıyla uygarlığı bekleyen son, yok oluştur. Her toplumun kendi içerisinde yaşadığı bu aşamalar, aynı zamanda o topluma ait asabiyenin ortaya çıkışı, dayanışma ve birliktelik bilincinin gelişmesi ve nihayet çözülüp yok olması aşamalarıdır da. Ve İbn Haldun’a göre her toplumun yaşadığı bu aşamalar tam bir döngüsel (devri, devrevi) süreç halinde kendilerini gösterirler.
Sayfa 44Kitabı okudu
··
24 görüntüleme
Asabiye, toplumsal bilinç, ortak duyu, dayanışma ve birliktelik duygusu vb. anlamları içeren bir terimdir.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.