“... ve dışarıyı seyretmeye başladı.
pencereden dışarıyı. gerçeği.
dev yük gemileri geçti pencerenin önünden ve akıntıya kapılan küçük tekneler, sürat motorları. kıyıda balık tuttu insanlar. yol tekrar tekrar yapıldı, genişletildi; deniz, metre metre uzaklaştı pencereden.
arabalar hızla geçip gittiler pencerenin önünden. otobüslerde tıkış tıkış insanlar. her yeri birbirine değen.. birbirine değdikçe eğilen, küçülen, hiçleşen, kimsesizleşen yoksul insanlar.
kimi öldü ölecek, kimi o kadar yaşlı. o kadar yaslı. o kadar zavallı. umudu kalmamış insanlar. kucağında bebekli küçük kadınlar. soluk benizli, yorgun. dayaktan, açlıktan, bütün gün ev temizlemekten.
zavallı insanlar geçti kilometreler boyu kıyıdan, yalılarla denizin görkeminin tam ortasından giden ve yokuşların ardındaki çukurlara saklanmış yoksul mahallelere tırmanan ve hep ter ve kusmuk kokan otobüslerle, yalının önünden, yalıyı görmeden, onla göz göze gelmeden.
ambulanslar sonra. bebek arabalarını sürdü kadınlar, denize ve gökyüzüne baka baka. çocuklar topların ardından koştu. küçücük tekneler battı. kocaman gemiler karaya oturdu. hayat, her haliyle akıp geçti pencerenin önünden.”
Sayfa 27Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.