“hayat güzel, mutluluk verici, heyecan dolu değildi. nereden geldiği bilinmez bir sel gibi önüne her şeyi ve zamanı katıp büyüyordu sadece.”

“olsun. tanrı kimi sevmeyeceğini bilir. sevmedikleriyle daha çok ilgilenir ama.”

“ne yapmalı?
“bu kadar sıkıntıdan, bu kadar dövüşten, bu kadar gözyaşından, bu kadar yaralardan, bu kadar kinden, bu kadar ümitsizlikten sonra:
ne yapmalı?”

“zaten kanunları hep fakir halkı kafese koymak için öğreniyorsunuz.”

“kanunun bekçileri gece vakti gelir de karılarımızın ırzına geçerlerse, bu kadınlardan hiçbirinin benimle alakası yok diyebilir misin? kanunun bekçileri elinden toprağınla suyunu alırlar, seni çalıştırmazlarsa, bu bana vız gelir diyebilir misin?”

“öyle bir devirde yaşıyoruz ki, köylüler yiyecek ekmek bulamıyorlardı. pabuççular yalınayak dolaşıyorlar. terzilerin pantolonlarından kıçları görünüyor. dülgerler sokaklarda yatıyor. biz bankalar devrinde yaşıyoruz. dünyanın sonu geldi. nerdeyse deccal çıkacak...”

“melda tedirgin adımlarla cam kenarındaki masaya yaklaştı. kül tablasının yanındaki kırmızı karanfili görünce adamın ihsan olduğundan emin oldu. öyle güzel bir andı ki, hafızasının köşesini kıvırdı.”