Siperde açan, solan bir gelincik çiçeğim
" "İyi" olan nedir? "Kötülük" nerede başlar? " "Ortada bir tanışıklık, ortada bir kin, bir kişisel düşmanlık yokken nasıl öldürebiliriz birbirimizi?" diye soruyor çavuş Kontulas. Bir şey söylemeye çekiniyorum. O gür saçlarıyla, ışıl ışıl bakan, daha 25'inde hayat dolu çavuşa karşı derin bir saygı ve hüzünle karışık, sorduğu sorular zihnime mıhlanıyor birer birer. Ve sonra siperlerden başını çıkarmaya dahi fırsat bulamayacak çavuşa 'Girme o yıkımların olduğu alev almış çemberin içine. Gitme!' diyorum sesim titriyor. Hıçkırığımı zor tutuyorum. Gözü yaşlı elimi uzatıyorum, ayrı milletlerden olsak da dillerimiz ayrı olsa da anlıyor beni. Yüzündeki ifadesinden gitmesi gerektiğini elden bir şey gelmeyeceğini anlıyorum. Hiç kimseyle bir kavgası olmayan çavuş düşmanlık duymadığı milletlere karşı savaşmaya gidiyor. Boğazımdaki yumru çözülmüyor gidişini izlerken dünya olanca ağırlığıyla üzerime çökmüş hiçbir şey yapamadan, çavuş siperlerde en ön birliklerde savaşmaya gidiyor.
Gidiyor... Gidiyor...
Gelincik çiçeğinin önünde mermiler vızır vızır geçerken izliyorum çavuşu. Derin bir saygıyla çiçeği, savaştan korumaya çalışıyor -ruhunu savaştan korumaya çalışıyor gibi- ama nafile bir çaba! Bütün benliği ile savaşın içinde bir bütün artık savaşa giren tüm erler.
Siperler kazılıyor yeniden. Düşman tatlı kokulu zehir bombayı atıyor siperlere. Gaz maskelerine sarılıyor eller kıyamet telaşı yaşanıyor daracık siperlerde. Kör oluyorum derim yanıyor, kusuyorum. Yağmur yağsa diyorum. Sonra 'Savaş bitse. Biter mi sahi?' diye soruyor yanıbaşıma oturan çavuş. Susuyorum. Sevgilisinin saçlarını gösteriyor. Dokunuyorum o sarı saçlara. Ellerim yanıyor.
Birinci dünya savaşı yıllarında bu sefer karşı cephede Yunanlılar'ın içindeyiz. Çavuşun yüreği satır satır atıyor umut ile hasret ile. O umut ve hasret ile savaşı anlatıyor.
Bir an olsun kendimi cephede elimde kürekle siper kazarken hayal ediyorum, bir an bombalar üzerime yağarken ve ben o anı hayalimde nasıl canlandıracağımı bilemiyorum, bir an yüzümde gaz maskesi ile karşı tarafa kendimi savunurken, elimdeki ölüm makinesinden karşı taraftan kaçını vurduğumu kaçının ise kurtulduğunu hesap ederken düşünüyorum. Kendimi insan öldürürken düşünüyorum. Kanım donmuş, yüreğim taş bağlamış, gözlerim kan çanağına dönmüş bir halde kafamın boşaldığını hissediyorum. Midem bulanıyor. Kusmak istiyorum..
Bu güzel eseri 
özlem 'nin incelemesi ile çok etkilenmiştim ve eseri okumak istemiştim, bu güzel eserden bizleri haberdar ettiği için teşekkür ederim
Savaşı anlamaya yönelik okuduğum yoğun anlatımın olduğu bu eserde (duygularım hırpalanmış gibi yorgun hissediyorum şuan) savaşa anlam arayışı içinde olan benliğime kızıyorum utançla. Şu yeryüzünde barış ile yaşamak umudu el ele vererek çoğalsın. Sevgi ile ...
youtu.be/3azC0_AVLIY
··
214 görüntüleme
Bundan bir yıl kadar önce ve vakit şimdilere yakın bir gecedeyken, eseri bitirdiğimde ki bu bitiş kelimesini pek sevmiyorum özellikle bazı eserlerde :) uzun uzun seyretmiştim geceyi… Bir savaştan çıkmıştım lakin kapanmayan bir kitabın ardında var olan çok daha gerçekçi ve acımasız bir savaşın içerisindeydim. Üstelik ışıklarından ve süslerinden, çığlıkları dahi bastırtabilecek, bizlere “Savaş“ı ayrım olarak, Savaş olarak gösterebilecek bir savaşta… İki gün geçmişti üzerinden ve gerek eseri okurken gerekse bitirdiğimde yalnız bırakmayan Tuco ile ayrıca konuşmamız neticesinde, tüm yıldızların sustuğu ve nefesimde hâlâ külün olduğu bir vakitte incelemeyi yazdım… İncelemede değildi zira, yıldızlar eşliğinde bir çığlık, geleceğin tam olarak kalbine :)
Ben teşekkür ederim inceliğiniz ve bu güzel incelemeniz için asıl… Ve https://1000kitap.com/Nordavind 'ya buradan yeniden teşekkür etmek istiyorum, eserle tanıştırdığı için…
Çocuklarla; Gelecekle birlikte birbirimizin ellerinden öylesine sımsıkı tutuyoruz ve parlıyoruz yeniden…
İNSAN, susmamalı. Andon Kostulas'ı duyduğunuz için teşekkür ederim :)
....
Böylesine güzel bir eserle sizin sayenizde farkına vardım -eğer okumasaydım eksik kalacaktı- (büyük bir boşluk olacaktı yaşamımda ve ben o boşluğun farkına varamadan yaşayıp gidecektim) ama sayenizde, okudum.
Eserin bana öğrettiklerinin ağırlığı içinde hâlâ sıcağı sıcağınayım. Ama farkındayım üzerime sinen zihnime sinen Andon Kostulas'ın umutla yaşama sımsıkı tutunuşundaki yorgunluklarının, umudunun hasretinin.
Şuan bambaşka savaşların içinde savaştırılan çocukların gözlerindeki donukluk dünyanın taşıyamayacağı kadar ağır. Bunun vebali bizim boynumuzda. Kadınların ve erkeklerin.. Yorumunuzla kıymetli düşüncelerinizle değer kattınız. Çok teşekkür ederim
2 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Kalemine ve o güzel yüreğine sağlık. Tek kelimeyle müthiş 💐
Çok teşekkür ederim Muhyettin abim okumanla değerli yorumunla beni mutlu ettin🙇 🌻
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.