Ne acılar, ne acılar gizliydi bir korkunç yalnızlığın içinde! Kazandığım başarılara karşı ödüller alırken bile, ne annem, ne babam vardı beni orada kutlayacak; oysa bütün arkadaşlarımın büyükleri salonu doldurmuştular. Klasik olarak armağan dağıtan kişiyi öpecek yerde kucağına kapanıp, hıçkıra hıçkıra ağladım.
Akşam da kazandığım armağanları sobaya atıp yaktım. Armağan dağıtımından önceki hazırlık haftası boyunca ana babalar şehirde kalıyorlar, Bu yüzden bütün arkadaşlarım Daha sabah der demez sevinç içinde kalkıp gidiyorlardı; bense, ailem buraya Çok yakında oturduğu halde, aileleri çok uzakta oturan öğrencilerle birlikte bahçede kalıyordum. Akşamları, dua sırasında, gündüzü dışarıda geçirmiş bu insafsızlar, aileleriyle yedikleri güzel yemekleri anlatırlardı. Girdiğim çevrelerin büyüklüğü oranında mutsuzluğumun da büyüklüğünü göreceksiniz. Beni böyle her zaman bir başıma yaşamaya mahkum eden kaderimi değiştirmek için ne çabalar göstermedim! İçimde nice nice umutlar büyüdü sonra bir gün içinde yıkılıp gitti. Annemle babam gelsinler diye duygularımı fazlasıyla belli eden abartılı mektuplar yazıyordum. Gelmelerini sağlamak için, istedikleri her şartı yerine getiriyordum. Hele Armağan günü yaklaştıkça yalvarmalarımı daha da artırıyor, kazanacağımı sezdiğim başarılardan bahsediyordum. Annemin babamın mektuplarıma cevap vermeyişlerine aldanmıyor, büyük bir coşku içinde onların yollarını gözlüyor, geleceklerini söylüyordum arkadaşlarıma.
Sayfa 18Kitabı yarım bıraktı
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.