Tesadüf, birisinin bahtına çıkandır; lehine veya aleyhine, nereden, nasıl gelirse gelsin. Eski çağlar, her iki ihtimali de hesaba katacak kadar temkinliydiler, çünkü tesadüflerin daima lehte olması söz konusu değildir. Aleyhte tesadüflerin olasılığı önlemlerle azaltılabilir ama tamamen ortadan kaldırılamaz. Almancada Ortaçağ’ın gelücke’sinden türeyen “Glück” [mutluluk] kelimesi, başlangıçta bir meselenin tesadüfen oluu veya olumsuz anlamda sonuca bağlanmasını tanımlıyordu. Daha eski kültürlerde talihin tesadüfiliğine bu ikili anlamıyla bir tanrıça olarak hürm et edilir ve ondan korkulurdu: Eski Yunancada Tyche, Latincede Fortuna. Böylelikle insanlar her iki durumu da tanrısal bir kaynağa dayandırır ve her ikisini de tevekkülle kabullenirlerdi. Modern insanlarsa yalnızca lehteki tesadüfü talih olarak kabul ederler.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.