Sonbahar yaprakları gibi öylesine hüzünle döküldün dudaklarımdan. Tutabilmemin bir imkânı yoktu kurumuştun umut dalımda. Sen sevgime sustukça kurudun bu yüzden de ben sevdikçe ufalandın ah benim bir zamanki taze yeşil yaprağım... Kalbimdeki vaveylânın sukûta dönüşüydü her bir kelâmım. Bu bir vedaydı fakat elveda olmadı. Belki bundandı bahara kadarki çıplak yalnızlığım. Kalbimin açığa vurmadığı bu kış için sakladığı son bir umudu vardı ve onu kışta ziyan olmaması için sabır kumaşına sıkıca sarmıştı. Kış çetin olsa da aşkım buna hazırdı, anlamıştım. ☆ ~ GECE ~ ☆