bazen en çok kendiyle konuşmalı insan, kendine vakit ayırmalı, kendini dinlemeli.. bir kulağı kişiyi dinlemeli diğer bir kulağı ise anlamalı kendi içinde.. ağızdan çıkan her sözcüğü önce yüreği dinlemeli yine aynı insanın, akılla tartışmalı mutlaka, kendi içinde çözümü bulur elbette. şunu söyleyebilirim ki bir insanın en büyük korkusu şudur: "ben kendimi birine, her şeyimle açarsam sonra ne olacak korkusu" bundan dolayı herkes yalnız tek başına kimsesiz, bazı insanlar gerçekten bu konuda çok şanslı kendini kötü mü hissediyor, bir boşluğa mı düşüyor hayatlarında öyle insanlar var ki sorgulamadan yargılamadan saatlerce dinlerler onları, yanlışlarıyla dinlerler. sonraki gün yine insan, aynı insan olarak yaşıyordur, mutluysa mutlu üzgünse üzgün sinirliyse sinirli ama hiçbir zaman önceki gün konuşulmuyor.. kınanmayacağını bilmek her durumda yanlış yapsan bile yadırganmayacağını bilmek insana en büyük iyiliktir..
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.