”GECENİN karanlığıyla kalbi aydınlanan bir ârif, gözünü tamamen uykuya kapatmıştı. Gece, gözünü güneşe kapar kapamaz onun gözü gönül mumunu sabaha dek yakardı.
Kanlı gözyaşı akan gözünün her kirpiği, sanki kaşına düğümlenmişti.
Bir gün meraklının biri ona bir soru sordu:
’Ey uyku ve rüyanın hiç uğramadığı kişi!
Uyanık kalbin uykudan kurtulduğunda gözünü de uykuya kapatmak zorunda mısın?
Uykusuzluk acısı üzerine çöktüğü zaman bir anlık rahatlık sana ne zarar verir; azıcık uyusan!..’
’Yakışmaz’ dedi ârif, çünkü âlemin yaratıcısı her gece birinci göğe inerek seslenir:
'Yoldan sapanlar arasından kim kapıma af dilemeye gelir? Bağışımı ona elçi göndereyim, rahmetimi ona şefaatçi kılayım!’
Ben böyle bir durumda yatıp uyur muyum? Bu güzel çağrıya kulağımı tıkar mıyım?
O lütuf gözünü bana açmışken, ikbal gözümü O'na yumar mıyım?
O'na karşı sevdalık iddiasında bulunanlar, O’nun cemâlinden gafil olup uyuyanlardır.
Onların iddiası doğruluktan uzaktır, ilk tan kızıllığının nefesi gibi yalandır.
Molla Câmî,Sufilere Armağan,s.109-110
Sayfa 99Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.