Şükretmenin dayanılmaz hafifliği
"Bir başkasının hayatına bakarak haline şükreden" insanlardan nefret ediyorum..
Aslında söz Dostoyevski'ye ait.
Bu sözü ilk okuduğumda hayata dair düşüncelerimde ki değişikliklerle birlikte, cümle de benim için farklı bir anlam kazanmış oldu.
Yoksul, mazlum bir insan gördüğümüzde halimize şükrederken bundan mutluluk mu duyuyoruz, yoksa acı mı?
Eğer, açlıktan ölen yada intihar eden bir canlının hayatını göz önünde bulundurup kendi halimize şükrediyorsak bana göre mantıken hem vicdansız hemde mantıklı bir akla sahip değiliz demektir..
Neye göre şükrediyoruz?
İnançlı bir insan için yani herhangi bir dine inanan bir insan bile aslında dinini gerçekten biliyor ise, hiç bir din bu durum karşısında şükretmeyi yeğlemez ki!
Çünkü bu: dinin özellikle İslam'ın özüne aykırı bir durum..
Komşun açken sen tok yatma diyen, mal küpleme diyen bir din, sana açlıktan ölen birisinin karşısına geçip şükretmeni mi istiyordu?
Senin bunlar karşısında şükretmeni isteyenler dünyada ki servetin %85'ine sahip olan parababalarıdır..
Dini, kültürü, siyaseti ve eğitimi kendi elinde tekelleştiren ve kendi sınıfsal çıkarı için bunu her koşulda kullanmayı amaç edinen Bu azınlık, sana tüm bu çürümüşlükler ve insanlıkdışı olaylar karşısında şükretmeni tembih ediyor..
Kendisinin ise yaşadığı hayatı herkes günlük takip ettiği gazetelerden, televizyonlardan ve hatta kendi pratik hayatı içerisinde görerek şahit oluyor..
Birilerinin zenginleşmesine sebep olan " halinden şükredenler tayfası" aynı zamanda birilerinin açlıktan ölmesinin, işsiz kalmasının,intihar etmesinin vb. Sebepleri de oluyorlar..
Ben, halk cahildir sözüne asla katılmıyorum..
Özellikle metropol kentlerde yaşayan, her türlü bilgiye ulaşma şansına sahip olan ve bununla birlikte yaşadığı hayat içerinde ki çelişkileri en derinden hisseden kitlelerin cahil olduğuna asla inanmıyorum..
Cahil olan tüm bu gelişmişlik düzeyine ulaşması kısıtlanmış, eğitimden yoksunlaştırılmış insanlardır ve bu yadırganamaz. Ancak tersi olarak, tüm olanaklara ulaşan, bilgiyi her ortamdan bir şekilde bulabilecek olan insanların, ısrarla dogmatik bir akla sahip olması cahilliğin değil, aptallığın bir göstergesidir..
Başkalarının çektiği acılara çözüm bulmak ve buna engel olmaya çalışmak yerine,Halimize şükretmeye devam ettiğimiz sürece şükredecek bir halimiz kalmayacağını, suretimiz insan ama özünde bir insan sefaleti halini alacağından şüphemiz olmasın...
Tıpkı Marks'ın belirttiği gibi, herkes büyük bir bilim adamı, sanatçı, eğitimci olabilir ama iyi bir insan olamaz..
Özellikle sadece kendi postuna özen gösteren, kendinden ve çoluk çocuğundan başka hiçbir kimsenin acısına, uğradığı haksızlığa ses çıkarmayan her kişi insan suretinde görünür ama özünde gerçek bir insan değildir..
··
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.