Proust, dostluğu yorgunlukla iç sıkıntısı arasında bir noktaya yerleştirir. Dostluğun düşünsel sempatiye dayanması gerektiğini söyleyen Nietzsche'ci anlayışı benimsemez, çünkü dostluğun en küçük bir düşünsel anlamı olduğuna bile inanmıyordu "Düşüncelerinin (Platonik idea'lar değildir bunlar) bulanıklık düzeyi bizimkine eşit olanlara hak veririz." Ona göre, arkadaşlık etmek, kişinin o tek gerçek ve iletilmez özünü, güven duygusu belli bir özen dozuyla tazelenmek zorunda olan ürkmüş bir alışkanlığın gereklerine feda etmekle birdir.
··
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.