Ne desem ki ? Kitap için paylaşılmış birkaç incelemeyi okudum beklentim yazdıkları sözler ile düşüktü.. Peki okuduktan sonra da aynı şeyi mi düşünüyorsunuz derseniz, yanıldığımı söylerim. Kitap basit olmaktan ziyade oldukça sağlam köklü bir kurgu ile giriş yapmış ve insana aktarmak isteği mesaj gayet açık.. "Çocukluk" Her birimizin çocukluğu eminim çok farklı geçmiştir. Birimiz, diğerimizden daha fazla acı çekmiştir, dertlerini küçücük yüreğine saklamıştır, sessizce ağlamak için yastığına gömmüştür başını yada oyuncağı ile ilgileniyormuş gibi yapıp görmemezlikten gelmek istemiştir. İşte kitap çocukluğu yaralanmış insanları ele alıyor. Ailesinin umursamadığı, oyuncaklarını taşıyacak yaşta iken , omuzlarında ki dertleri taşıyan çocuklardı bunlar. "Çocuklar unutmazlar acılarını" bu söz bir katil için doğru bir sebep midir ? Tabiki hayır! Kimse başkasının hayat mücadelesini elinden alamaz. Geçmişine rağmen ayakları dimdik sağlam durmaya çalışan insanın ayaklarına çelme takamaz hiç kimse. Daha önemlisi, göz ardı edilen çocuklarınız dünyanın felaketi olabilir. Toprağın değerini bilmeyip çiçek ekmeyen çocuk elbette büyünce basıp geçer üzerinden. Çocuklar sizin, bizim geleceğimiz. Birçok çocuk ailesini rol model alır. Masum hayat defterlerine, yaşam yoğunluğunuz ile boş karalamalar yapmayın. Onları dinleyin, sevin.. Onlar doğrudur, yalan yanlış pek bilmezler. Ailesi yalan söylese bile çocuk yalan söyleyemez hemen doğruyu söyleyiverir. Hamura benzerler ailesi nasıl şekil verirse öyle devam ederler, hayatın yoğun akıntısına kapılmadan önce. Psikologlar ilk çocukluklarını sorarlar, onlara başvuran kişilere çünkü insanların çocukluk zamanları, içindekilerin dirilmediği sonsuzluğa mahkum olmuş tek mezardır.

SekizEmirhan Bikeç · Dokuz Yayınları · 2018202 okunma

·

91 görüntüleme

DY

@kitapavcisikiz ·

4yıl

Çok güzel yazmışsınız.

Dem

@harflerin_dili ·

4yıl

Teşekkürler..⚘

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Dem