Bedia hanımın ölümünü hesaba katmamıştı Kamil Kamyoncu. Fakat gidince gidiyordu Bedialar ve arkalarındaki Kamilleri dünyanın ortasındaki bir yalnızlık çukurunun içine gömüp de gidiyorlardı. Bedia Hanım'ı affedemiyordu, öldüğü için hâlâ günde en az bir kere küfrediyordu rahmetli karısına. Tüm bunlar,olanlar,zaman zaman yokluyordu Kamil Kanyoncu'nun zihnini. Acaba ben hatalı olabilir miydim, diyor,iyice düşününce kendinde bir hata bulamıyordu. Bir ara gönülsüz de olsa kendini suçladığı bir dönem yaşadı ama çabuk affetti. Seviyordu kendisini Kamil Kamyoncu; gırtlağına kadar basmış bu yalnızlık içerisinde kendisiyle dostluk kurmakta zorlanmadı, şimdi en yakın arkadaşı,can yoldaşı,hayat arkadaşı bizzat kendisiydi.
"Camı kapatalım Kamil Bey, esiyor sonra sırtlarım tutuluyor diyorsun." dedi kendi kendine .
Sayfa 114 - Doğan kitapKitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.