Bazen, özellikle geceleri otururken aniden kendimi, odamı, adımı yadırgıyorum. Bir yabancılık, adeta tamamı ile hikaye okur gibi bir his duyuyorum ama okuyanı tanımıyorum. Kapıya, eşyalara...bakıyorum; Hepsi tanıdık ama başka bir şeyin dekoru gibi geliyor, adımı tekrarlayıp duruyorum ve sanki kendimi her şey bitmiş de kendi geçici kimliği, geçici mekanı, güdük eşyaları ile hükmü bekler buluyorum. O zaman kendime baktığımda bomboş bir uzantı, evet, kendimi önümde uzanmış bir boşluk olarak görüyorum. Ve hem bu bitişten sanki memnun ama bitenin ne olduğunu dahi sezemeyecek kadar silik ve kimliksiz görüyorum.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.