”Elindeki kuş senin olsun,” dediler. Çok sevindim, kuşum elimde bir iki adım attım, sonra nedense birden durdum, havaya baktım, çocuklar beni izliyorlardı. ”Sağ olun, çocuklar," dedim, ”çok sevindim.” Sonra elimi havaya uzattım, kuş avucumdaydı, Ertuğrulu anımsadım, içimden ne geçti ne geçmedi, bir ara durdum, çocuklar bekliyorlardı, havadaki elimi açıverdim, kuş havalandı, birden çocukların çığlığım duydum, kuş zikzak yaparak uçuyor, çocuklar ellerini çırparak, bir hoş bir sevinç kasırgasında dönüyorlar el çırpıyorlardı. Kuş havada sağa sola bir iki kere çavıp kırdıktan sonra ormanın üstüne vurdu, gözden yitti gitti.
Çocuklar, kuş gözden yitince bir an donup kaldılar, oldukları yerde Öyle kıpırdamadan durdular, sonra birden hepsinin her yerden kafeslere saldırdığını gördüm. Gülerek oynayarak, sonsuz bir hızla elleri işleyerek, kafeslerden birer ikişer kuşları alıp alıp havaya fırlatıyorlardı. Kafeslerde bir tek kuş kalmayıncaya kadar elleri işledi. Gökyüzü kuşlar sürüsündeydi. Benek benek, serpilmiş, çavarak, zikzak yaparak, sersem, delirmiş, yol arayan, dönüp duran, sonra birden gökyüzüne ok gibi fırlayan, oraya, ormana uçan... Bir kuş hercümerci, çırpınması...
Kuşlar bittikten sonra üçü de oraya, kafeslerin yanına çöküverdiler. Kollarını dizlerine dolayıp oturdular.
Hiçbir şey söylemeden onlardan uzaklaştım.
··
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.