Bazen böyle oluyordum. Ânsızın karamsarlığa kapılıyordum. Dünyanın en şanssız insanı sayıyordum kendimi. En mutsuzu.
Şanssızlığımı, mutsuz oluşumu ve yalnızlığımı düşünüyordum. Sorguluyor ve çıkış yolu bulamıyordum. Şimdi olduğu gibi.
Masaya geçtim. Günlüğüme bir şeyler karalamak niyetindeydim.
Keyifsizim yazdım tek kelime. Yazmak istemediğimi farkettim. Kapattım günlüğü. Yatağıma oturdum.
Birden sarsıla sarsıla ağlamaya başladım.
En son ne zaman ağladığımı hatırlamıyorum bile.
Niçin ağlıyordum?
Uzaklarda oluşumuma mı? Bu iki katlı, sekiz odalı binada tek başına oluşumuma mı? Hicran'ı akşamları göremeyişime mi? Neye? Belki de hepsineydi.
Yatağa uzandım. Yüzümü duvara döndüm. Çocukken böyle yapardım birine kızdığım vakit.
Sayfa 83 - Dergâh yayınları
··
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.