Yalnızlığın şifa olduğu günlerdeyiz.. Anne babaya evlada hasret günlerdeyiz.. Ama kalbimiz mi taşlaşmış, bencillik bizi ele mi geçirmiş bilmiyorum muhacirleri karşılayan yesrib gibi olamıyoruz. Dışarı çıkmayalım bu virüs yayılmasın da paran olmazsa ekmeğini ben alırım, borcunu sonra ödersin, kirayı bu ay almayım.. Ölümü ensemizde gibi hissederken neden böyle diyemiyoruz? Sonsuz ahirete elimiz boş gitmemek için bu günler öyle değerli ki, keşke farkedebilsek.. Duyarsızlığımız canımı acıtıyor.. Ailemi bir daha ne zaman görebileceğimi, sevdiklerimden kimleri bir daha göremeyeceğimi düşündükçe içim daralıyor. Sağlık çalışanı olup yeterli yada faydalı olamadığımı düşündükçe nefes alamıyorum.. Çok zor bir süreçten geçiyoruz gerçekten. Tedbir alıp dua edeceğiz.. Ne kadar samimi olursak o kadar kazanacağız.. Kimsenin hakkına girmeyelim.. Hastalığı bulaştıranlardan biri de biz olmayalım.. Serdar Tuncer bir yazısında sen kader yazamazsın diyordu. İnsan kaderin Rabbine iman ede ede, kader yazamayacağını bile bile yine de kader yazıyor; sevdiklerine, ülkesine, dünyasına.. Bu günlerde aklımdan geçip duruyor bu cümleler. İnsanların kaderine virüsü biz dahil etmeyelim.. Dikkat edelim..
··
9 görüntüleme
Herşey yeni yeni başlamışken..
Yeryüzü şifana muhtaç Rabbim..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.