Öncelikle size birkaç soru soracağım. Cevaplamanız şart değil. Sadece düşünün, hissedin ve anlamaya çalışın.
.
Hiç gözlerinizin önünde anne -babanız, akrabalarınız ve tüm tanıdıklarınız kurşuna dizildi mi?
Hatta kurşun israf olmasın diye süngülenerek cesetleri parçalanıp dağda kurda kuşa yem edildi mi?
Peki ya size veya aile üyelerinize ulu orta tecavüz edildi mi?
Bütün bunlar yetmezmiş gibi size ve ailenize bunları yapan subayların evlerine besleme olarak alındınız mı?
Bırakın yaşamayı düşünmesi bile korkunç değil mi?
Son zamanlarda fazlaca psikoloji kitabı okuyorum. Bunlardan genel olarak öğrendiğim bir şey var, "çocukluk, insanın anavatanıdır." ve "çocukluk travmaları kalıcıdır; eğer tedavi edilmezse genler aracılığıyla sonraki nesillere aktarılır." Peki ya şu yukarda yazdığım olayları yaşayan çocuklar... Onlar nasıl etkilemiştir acaba? Travmaları ne boyuttadır?
Peki bir 'özür' ile sarılır mı kanayan yaralar?
Belki yaraları saramayız ama anlamaya çalışabiliriz. İşte Murathan Mungan da bunun için 23 farklı yazardan yaşanmış Dersim hikayeleri yazmalarını istemiş. Sonuçta da bu kitap ortaya çıkmış. Emeğine sağlık. .
Edebiyat kin tazelemek için değil, hafıza tazelemek için yapılır.
Kırımları, kıyımları, katliamları halklar yapmaz, zihniyet yapar. Barbar olan iktidarlar ve onun kurumlarıdır.
Mücadele edilmesi gereken halklar, uluslar değil, zihniyetlerdir.
Gerçeğin perdesi demirden olur. Altında kalırsanız ezilirsiniz.
